Þegar ég var lítill var ég sportidjót. Sex ára klippti ég út fréttir á íþróttasíðum og límdi inn í bók. Hef alltaf fylgst dálítið með íþróttum. Minna í seinni tíð. Hef varla úthald núorðið til að horfa á heilan fótboltaleik. Varnarleikurinn er orðinn alltof sterkur til að sé gaman að horfa; það eru takmörk fyrir því hvað maður endist til að dást að tilþrifum varnarmanna.

Í seinni tíð eru fleiri íþróttagreinar orðnar hálf leiðinlegar. Frjálsar íþróttir eru undirlagðar af lyfjaneyslu. Lyfin hafa líka eyðilagt þá göfugu keppnisgrein hjólreiðar. Fótboltinn snýst um peninga, auðkýfinga sem kaupa félög, ofdekraða og fremur ógeðfellda unga menn.

Ég hef reyndar aldrei haft áhuga á kappakstri, en mér sýnist Formúlukeppnin vera tóm leiðindi líka – ekkert nema eilíft og með öllu óskiljanlegt þras.

Svo þessi uppákoma í kvennafótboltanum. Maður hélt þó að hann væri hreinn og óspjallaður.