Á fyrstu stigum málsins, meðan forseti er ekki búinn að tilkynna um áform sín, er það varla nema samkvæmisleikur að spá í hver geti orðið arftaki hans. Flest bendir reyndar til þess að Ólafur Ragnar hugsi sér að sitja áfram.

Nú er hann umdeildur vegna tíðra ferðalaga og fyrir að fljúga milli heimsálfa í þotum auðmanna, en á móti má  benda á að forsetinn er geysilega vel tengdur, þekkir persónulega áhrifafólk út um allan heim. Og hann kemur býsna vel fyrir – því verður ekki neitað.

Það er raunar merkilegt til þess að hugsa að Ólafur er í raun einn eftir af kynslóð sinni í stjórnmálum, allir hinir eru sestir í helgan stein eða þiggja einhvers konar for-eftirlaun í embættiskerfinu.

En á Ólafi er ekki neinn bilbugur. Hann endist betur en hinir.

Önnur hlið málsins er að enn hefur ekki verið bent á neinn frambjóðanda sem verulegur hljómgrunnur er fyrir.

Nefndur er Þórólfur Árnason. Vegna olíumálsins sem varð til þess að hann þurfti að segja af sér sem borgarstjóri gæti framboð hans orðið erfitt. Kannski má reyna seinna.

Líka Bjarni Ármannsson. Eftir REI hneykslið er það útilokað.

Kannski Sigríður Dúna Kristmundsdóttir. Hún hefur margt til brunns að bera. Hins vegar er ólíklegt að sátt næðist um að hleypa eiginmanni hennar, Friðriki Sophussyni, nálægt Bessastöðum. Landsvirkjunarforstjórinn er með umdeildustu mönnum.

Ég man ekki eftir fleirum að sinni.