Alveg frá því því ég var strákur hef ég haft gaman af frjálsum íþróttum. Þetta eru hinar upprunalegu ólympísku íþróttir, tróna hæst á meiði íþróttanna. Boltaspark jafnast aldrei á við það í glæsileika.

Ég man eftir því smástrákur þegar Bob Beamon setti hið ótrúlega heimsmet í langstökki á Ólympíuleikunum í Mexíkó 1968. Á sömu leikum þegar spretthlaupararnir Tommie Smith og John Carlos settu á sig svarta hanska og steyttu hnefa á verðlaunapalli til að mótmæla kynþáttamisrétti. Dick Fosbury sem fyrstur stökk hástökk með því að láta axlirnar og bakið fara á undan. Þarna féllu heimsmet í röðum.

Svo eru það ótrúleg langhlaup Lasse Viren á leikunum 1972 og 1976.

Bresku millivegalengdarhlaupararnir Coe og Ovett sem kepptust við að setja heimsmet snemma á níunda áratugnum. Gullin fjögur sem Carl Lewis vann á leikunum í Los Angeles 1984.

Þá var komið Florence Griffith Joyner og öllum hennar ótrúlegu metum í Seoul 1988. En þá vissi maður að eitthvað var bogið við þetta.

Mexíkóleikarnir eru núorðið kallaðir lyfjaleikarnir miklu. Það varð heldur brátt um hinar góðu minningar. Maður veit ekki hvort yfirleitt er að marka neitt heimsmet í frjálsum íþróttum.

Það er svo algjört rothögg þegar hetjan Marion Jones játar að hafa neytt ólöglegra lyfja og þarf að skila aftur verðlaunapeningum frá Ólympíuleikum. Hún virkaði eins og sérlega glæsileg og geðsleg íþróttakona. Ímynd greinarinnar er í molum eftir þetta.

Kjörorð Ólympíuleikanna er citius, altius, fortius – hraðar, hærra, sterkar. En það má helst ekki að gera það með svindli.

Nema að gripið verði til þess ráðs – líkt og ég stakk upp á í grein fyrir nokkrum árum – að halda sérstaka leika fyrir lyfjaþrælana þar sem þeir geta náð ótrúlegum árangri, sponsaðir af lyfjafyrirtækjum. Þá yrði tilkynnt fyrir keppnina á hvaða efni hver keppandi er, meðan áhugamenn reyna með sér annars staðar.