Um daginn las ég grein um skólastjóra í erfiðum skóla í austurbænum í London sem náði tökum á skólanum með því að reka þriðjung nemendanna. Þetta gerði hann strax og hann tók við skólastjórastarfinu. Óþægu nemendunum var svo hleypt aftur í skólann smátt og smátt ef þeir bættu ráð sitt.
Afleiðingin var sú að þeir nemendur sem eftir voru í skólanum gátu lært í friði fyrir áreiti og kúgun óspektaliðisins. Þeir tóku stórkostlegum framförum. Kennarar fengu frið til að kenna. Ástandið á göngunum batnaði. Um leið fengu foreldrarnir aukna virðingu fyrir skólanum. Áður hafði mæting á foreldrafundi verið afar léleg – nú fóru foreldrarnir að mæta og sýna námi barna sinna áhuga. Skólinn sem hafði verið einn sá lakasti í Bretlandi fór að sýna betri árangur.
Aðaltilgangur skólastarfs er að hjálpa þeim að læra sem vilja læra. Það er aukaatriði að reyna að bjarga hinum. Það á ekki alltaf að miða við lægsta samnefnara. Þessi hérna umræða er dæmi um vitlaus viðhorf í skólamálum. Við eigum að hugsa vel um þá sem minna mega sín en eilíft dekur við aumingjaskap og afbrot er della.
