Ég minntist á skrítna presta úr bókmenntunum. Einn til er að finna í Borgarætt Gunnars Gunnarssonar, afbrýðissama bóndasoninn og klerkinn Ketil sem missir vitið og verður útigangsmaðurinn Gestur eineygði. Þetta er ógn rómantísk saga – margfaldur metsöluróman á Norðurlöndunum og í Þýskalandi – eftir henni var svo gerð kvikmynd árið 1919.

Myndin er náttúrlega þögul. En þegar ég var að alast upp voru tengslin við gamlan tíma í kvikmyndum slík að Borgarættin var stundum sýnd í bíó. Þó var liðin hálf öld frá gerð hennar. Þannig álpaðist ég til að sjá hana í Nýja bíói þegar ég hef verið svona tíu ára – var á fundi í KFUM á Amtmannsstíg, leiddist þar, fór í bíó.

Mér fannst myndin alveg stórbrotin. Mörg atriðin eru mér enn í fersku minni. Ekki síst atriðið þar sem Gestur eineygði snýr aftur heim til sín yfir hraunið, úfinn og klæddur sauðargæru. Hann er þá búinn að segja skilið við varmennið Ketil sem hann var áður.

Myndin var held ég tekin í Hafnarfirði, en listamaðurinn Muggur, Guðmundur Thorsteinsson, lék hitt aðalhlutverkið, góða bróðirinn Ormar Örlygsson. Frá hendi Gunnars Gunnarssonar mun þetta hafa verið einhvers konar tilbrigði við söguna af Kain og Abel.