Það gerðist á síðasta kjörtímabili að Landsvirkjun fékk nýjan forstjóra sem ekki var pólitíkus, heldur maður sem hafði reynslu af því að stjórna fyrirtækjum á frjálsum markaði. Hörður Arnarson var áður forstjóri Marels, þetta er maður sem nýtur trausts vegna framgöngu sinnar í viðskiptum.

Og þess vegna bundu menn vonir við ráðningu Harðar.

Nú ber svo við að tveimur ráðherrum ríkisstjórnarinnar liggur þungt orð til Landsvirkjunar. Iðnaðarráðherra skammaði Landsvirkjun beinlínis og sagðist vera óþolinmóð að bíða eftir atvinnuuppbyggingu í Helguvík  og í morgun bætti fjármálaráðherra því við að Landsvirkjun mætti ekki standa í vegi fyrir iðnaðaruppbyggingu.

En gerir Landsvirkjun það? Er ekki skylda hennar að fá sem mestan arð af orkuauðlindunum íslensku, að sjá til þess að nýting þeirra sé skynsamleg – já og nútímaleg?

Það er greinilegt að þarna er að myndast sterkur pólitískur þrýstingur á Landsvirkjun og forstjóra hennar. Er tilgangurinn sá að reyna að knýja fyrirtækið til að semja um orku fyrir álverið í Helguvík – sama þótt Landsvirkjun telji verðið ekki fullnægjandi?

Og hvernig ætlar forstjóri Landsvirkjunar að bregðast við því? Lætur hann undan – undirgengst hin pólitísku markmið – eða má búast við því að hann snúist til varnar og fylgi því sem hann telur vera gott og rétt?