Ég er þeirrar skoðunar að fólk sem vill fara að hlusta á Franklin Graham eigi að fá að gera það í friði. Það kann að vera að skoðanir mannsins séu ógeðfelldar, en það er ekki aðferðin til að mæta þeim að beita lúabröðum til að koma í veg fyrir að fólk komist til að hlusta á hann. Það var fráleitt þegar menn voru farnir að kaupa upp miða á samkomuna til gagngert  að eyðileggja hana.

Ég er þeirrar skoðunar að það hafi verið úr í hött hjá Háskóla Íslands að lyppast niður þótt bloggarar úti í bæ hafi orðið reiðir vegna tímabundinnar ráðningar Jóns Baldvins Hannibalssonar sem gestafyrirlesara. Jón Baldvin er hokinn af reynslu og þekkingu í fræðunum sem hann átti að miðla. Það er ekki háskólans að setja hann í bann vegna þess að hann gerði sig sekan um ógeðfellt athæfi fyrir mörgum árum. Eigi að refsa honum er berufsverbot ekki leiðin til þess.

Það er eins og hvarvetna færist heift, ósveigjanleiki og skortur á umburðarlyndi í aukana. Það er því líkast að þetta sé fylgifiskur samskiptamiðlanna. Maður hefði haldið að þeir færu í þveröfuga átt – til aukinna tengsla og skilnings milli fólks. En það virðist vera þveröfugt, þeir sem eru reiðastir, beiskjufyllstir og hata mest eru háværastir.

Mér sýnist til dæmis að öll umræðukerfi á netinu séu ónýt. Maður hélt að þau myndu skána við tenginguna við Facebook, þegar fólk þyrfti að gefa upp nafn. Um tíma var lífleg og málefnaleg umræða í kommentakerfum netsins – hana var til dæmis að finna hér á vefnum fyrstu misserin eftir hrun. En nú er bara að finna þar skotgrafahernað, linnulausar endurtekningar og algjöra hugmyndalega stöðnun.

Þetta er sorglegt.