Það er ein af ráðgátum íslenskra stjórnmála hvernig menn ætla að meðhöndla kröfuhafa bankanna föllnu og þar með losa um gjaldeyrishöftin.

Lengi var málið á verksviði Seðlabankans, svo var samþykkt í þinginu undir lok tíma síðustu ríkisstjórnar að ekkert yrði ákveðið í málinu nema með atbeina Alþingis.

Menn töldu að samningaviðræður myndu fara í gang, en nú segir forsætisráðherra að ekkert verði talað við erlendu kröfuhafana. Ekkert og aldrei.

Bjarni Benediktsson talaði um það síðastliðið haust að hægt yrði að fara að afnema gjaldeyrishöft í apríl – einhvers konar niðurstaða í máli kröfuhafanna er forsenda þess.

Þetta virðist vera fremur óraunhæft markmið. Frétt frá Reuters um íslenska hagkerfið hefur valdið nokkru uppnámi. Þar var sagt að Ísland væri í frosti á erlendum fjármálamörkuðum.

Þingmaður Vinstri grænna spurði fjármálaráðherra að þessu á Alþingi. Hann svaraði að þetta væri „tómt rugl“ og sagði svo við þingmanninn:

„Ég ætla að vona að þingmaðurinn sé ekki að láta reka sig upp í ræðustól af stórum umsvifamiklum kröfuhöfum.“

Fyrir kosningar var talað um að ætti að sækja fé til kröfuhafa með samningum. Nú er ljóst að stærsta kosningamál Framsóknarflokksins verður fjármagnað með öðrum hætti og þá er áhuginn líklega minni. En því sem er í gangi má kannski helst líkja við störukeppni.

Um gjaldeyrishöft er sagt að þegar búið sé að setja þau á sé erfitt og seinlegt að afnema þau. Kannski mun það eiga við um höftin sem voru sett á Íslandi 2008. Altént er víst að sumir þrífast ágætlega innan haftanna.