Eiginkonan stakk Paul Byrne tvisvar árið 2006 – 2009 urðu stungurnar fleiri
Klukkan 18.52, 4. september 2009, barst neyðarlínunni á Írlandi eftirfarandi símtal: „Halló, konan mín er að stinga mig! Hún er að stinga mig – halló, konan mín er að stinga mig, hún er að reyna að drepa mig – hún er að brjóta niður hurðina. […] Ekki drepa mig, ég hef ekki gert þér nokkuð.“ Síðan heyrðist kvenmannsrödd: „Jú víst, þetta er búið.“ Og aftur karlmannsrödd: „Ég elska þig. Ég er að deyja – ekki gera mér þetta. Tanya, ég bið þig, ekki! Tanya hættu! …“
Síðar kom í ljós að sá sem hafði hringt var Paul Byrne, 48 ára, sem bjó í Tallaght í Dublin. Þegar lögregla kom á heimili Pauls var hann dáinn; hnífur stóð út úr líkama hans og innyflin héngu út um heljar skurð á kvið hans.
Við eldhúsborðið sat Tanya Doyle, 37 ára eiginkona Pauls, en þau voru þegar þarna var komið sögu skilin að borði og sæng, og voru gólfflísarnar baðaðar blóði. Af fyrstu viðbrögðum hennar að dæma iðraðist hún einskis. „Nei, mér þykir það ekki, í ljósi þess sem hann gerði mér,“ sagði hún aðspurð hvort henni þætti þetta leitt.
Að hennar sögn hafði Paul nælt sér í hluta ágóða Tönyu af fylgdarþjónustu sem hún rak. „Hann ögraði mér – inneign á reikningi mínum rýrnaði um 900 evrur í hverjum mánuði,“ sagði hún. Að auki upplýsti hún lögregluna um að hún skuldaði ýmsum lánastofnunum um 70.000 evrur: „Allt mitt fé fór í brjósta- og nefaðgerðir; útlitsaðgerðir – bankar geta ekki hirt það af manni.“
Tanya svaraði engu þegar hún var ákærð fyrir morð og úrskurðuð í gæsluvarðhald og réttarhöld yfir henni hófust í Dublin 4. mars 2013. Þar lýsti hún sig saklausa af morði, en játaði á sig manndráp.
Í ljós kom að þetta var ekki í fyrsta skipti sem Tanya hafði lagt til eiginmanns síns með hnífi. Árið 2006 hafði hún stungið hann tvisvar, en hann hafði ekki tilkynnt um það og því ekki um neinn eftirmála að ræða.
Þremur árum síðar, kvöldið sem hann dó, hafði Tanya stungið hann oftar en 60 sinnum: „Hann fékk það sem hann átti skilið. Ég ætlaði að drepa hann,“ sagði hún við lögregluna það afdrifaríka kvöld.
Við réttarhöldin var hún spurð hvort hún hefði í raun ætlað að stinga eiginmann sinn svo oft, og svaraði: Já, því ég kærði mig ekki um að verða ákærð fyrir morðtilraun. Ég vildi nýtt upphaf og dágóða fjárupphæð – hann neitaði að afsala húsinu til mín.“
Ýmislegt kom fram um geðheilsu Tönyu. Einn sérfræðingur verjanda hennar sagðist í byrjun hafa ályktað að hún þjáðist af geðhvarfasýki, en þegar á leið hefði hann skipt um skoðun. Engu að síður taldi hann að sökum andlegs krankleika væri ekki hægt að gera hana að fullu ábyrga fyrir drápinu.
Sérfræðingur sækjanda fór ekki í launkofa með sína skoðun; hvort sem Tanya glímdi við geðræn vandamál eða ekki hefði það, að hans mati, ekki skipt miklu máli þegar hún banaði Paul Byrne.
„Þetta er kona sem gat rekið fylgdarþjónustu. Hún gat funkerað í þeirri neðanjarðarveröld. Hún er fær um að reka fyrirtæki. Og samkvæmt einu sem fram hefur komið þá þénaði hún 50.000 evrur á fyrirtækinu.“
Einnig vakti sækjandinn athygli kviðdóms á því að um hefði verið að ræða dráp að yfirlögðu ráði; Tanya hefði daginn áður keypt tvo stóra hnífa. Tanya vilda bara „eiginmann sinn út úr myndinni“, sagði sækjandinn.
Eftir meira en sex klukkustunda yfirlegu tókst kviðdómurum, 15. mars, að komast að einróma niðurstöðu; Tanya var sek um morð og dómarinn kvað upp úrskurð um lífstíðarfangelsi sem Tanya svaraði svipbrigðalaust: Ókei, hæstvirtur dómari.“
Daginn eftir upplýstu ættingjar Pauls að hann hefði í raun óttast um líf sitt undanfarin þrjú ár, allt frá því Tanya hafði stungið hann þar sem hann svaf.
Paul hefði aftur á móti ekki vilja leggja fram kæru og sagði að hann bæri ábyrgð á Tönyu, og hún yrði konan hans „þar til dauðinn aðskildi þau“. Tanya var að mati Pauls glötuð sál sem hann yrði að bjarga.
