Í garðinum með Gurrý er þáttur þar sem Guðríður Helgadóttir garðyrkjufræðingur kynnir okkur fyrir ýmsum leyndardómum sem snúa að garðyrkju. Gurrý hefur sjarma og notalega nærveru sem gerir að verkum að jafnvel þeir sem lítinn áhuga hafa á því að fara út í garð til að gróðursetja geta haft vissa ánægju af þáttunum.

Í síðasta þætti sá ég ekki betur en einn viðmælenda Gurrýar væri með hvíta orma í kassa í eldhúsinu. Við tók spjall um eðli og hegðan ormanna. Ekki gat manni annað en þótt þetta merkilegt. Síðan ræddi Gurrý við karlmann sem útskýrði hvernig ætti að búa til grasflöt. Reyndar hefur manni aldrei nokkurn tímann dottið í hug að búa til grasflöt, en maður er náttúrlega orðinn nokkuð hugmyndasljór af því að búa sífellt við malbik.

Svo var komið að því að Gurrý kenndi okkur að rækta örgrænmeti. Þau okkar sem hafa aldrei ræktað neitt hljóta að hafa fundið til vanmáttar. Manni var eiginlega farið að finnast að maður kynni ósköp lítið en leið ögn betur þegar Gurrý tilkynnti að nú ætlaði hún að gróðursetja rós. Manni fannst að það hlyti að vera létt verk og löðurmannlegt. En þegar Gurrý greip risastóra skóflu og byrjaði að róta í moldinni þá líktust aðfarir hennar í engu því þegar maður dundaði sér áhyggjulaus í sandkassanum barn að aldri. Það er heilmikið verk að gróðursetja rós.

Þar sem ég lá í sófanum mínum og horfði á Gurrý innan um gras, grænmeti og mold varð mér óneitanlega hugsað til orða Rousseau gamla um nauðsyn þess að hverfa aftur til náttúrunnar. Það virðist bara vera svo mikið púl!