Það þarf ekki alltaf langan tíma til að segja góða glæpasögu. Það sýnir sig í Poirot-þáttunum sem RÚV sýnir á föstudagskvöldum. Þeir eru tæplega klukkustundar langir en ekkert er gefið eftir. Í fyrsta þættinum tókst til dæmis að koma fyrir nokkrum morðum, sem voru fremur óhugguleg. Þarna var á ferð afar kaldrifjaður morðingi sem einskis sveifst og reyndi meira að segja að drepa Poirot. Þar varð hann uppvís að ákveðnu dómgreindarleysi því enginn má við Poirot.

Þetta eru þættir fyrir hæfilega gamaldags fólk sem vill horfa á fallegt umhverfi, fá hæfilega spennu og nokkur morð en ekki of mikinn viðbjóð. Þetta eru semsagt þættir sem bjóða upp á notalega kvöldstund fyrir þau okkar sem geta ekki hugsað sér að vera í hávaðanum á barnum heldur vilja hreiðra um sig heima. Af hverju að að eiga heimili ef maður nennir aldrei að vera þar?

Margir leikarar hafa spreytt sig á hlutverki Poirot, þar á meðal Albert Finney og Peter Ustinov. Enginn stenst þó samanburð við David Suchet sem er Poirot holdi klæddur. Suchet skilur Poirot. Hann sýnir okkur hégómleika hans, en Poirot stenst ekki hrós og skjall, enda fjarska vel meðvitaður um eigið ágæti. Suchet sýnir okkur einnig næmleikann og skarpskyggnina sem einkennir Poirot, en nær ekkert fer framhjá honum.

Þarna er á ferð hin besta skemmtun sem vonandi endist sem lengst.