Maðurinn kom hingað til lands vorið 2019, þegar hann var rétt tæplega þrítugur, og fékk starf við sorpendurvinnslu í gegnum starfsmannaleigu. Hann skipti síðar um starf og fékk vinnu hjá ónefndri málmendurvinnslu.
Þegar maðurinn hafði unnið í fjóra mánuði hjá fyrirtækinu fékk hann það verkefni að fara niður í stóran járntætara þar sem renna liggur niður að valsi sem tætir málma í sundur.
Var hann staddur neðst í rennunni þar sem hann, í samráði við vinnufélaga, var að herða bolta á hlífðarplötum valsins sem var ekki í gangi. Í dómi héraðsdóms um málsatvik segir síðan:
„Á meðan stefnandi var að herða boltana henti stjórnandi krana við hlið tætarans bílhræi í rennuna sem rann á stefnanda þannig að hann klemmdist undir hræinu. Hann hlaut afar alvarlegan mænuskaða (C5-C6). Hann er í hjólastól og þarf aðstoð með nær allar daglegar athafnir og fær þrálátar sýkingar í þvagfæri, blöðru og nýru.“
Í matsgerð kom fram að hann ætti lítið sem ekkert bakland í heimalandi sínu og hafi margoft sagt læknum í endurhæfingunni að hann hefði engan hug á að snúa heim. Hann hefði einungis samband við móður sína en samband þeirra væri ekki mjög náið. Aðra fjölskyldu ætti hann ekki þar.
Maðurinn er metinn 100% öryrki eftir slysið og gerði hann kröfu í frjálsa ábyrgðartryggingu fyrirtækisins hjá Sjóvá á grundvelli mats sem bæklunarlæknir og lögmaður unnu.
Deilan í málinu snerist að því hvort beita ætti lágmarkstekjuviðmiði við útreikning bóta eins og tryggingarfélagið lagði til grundvallar í uppgjöri sínu eða öðru árslaunaviðmiði. Taldi maðurinn að viðmið fyrir árslaun hans ætti að vera hærra en tryggingafélagið lagði til grundvallar.
„Krafa hans byggist á því að miðað sé við þær tekjur sem hann hafði þessa fjóra mánuði fyrir slysið hjá […] uppreiknaðar til árs enda gefi þær tekjur vísbendingu um líklegar framtíðartekjur hans hefði slysið ekki orðið. Hann telji slíkt tekjuviðmið bæði sanngjarnt og hóflegt, sérstaklega í ljósi þess að hann hafði lokið þriggja ára námi í viðskipta-og sölumennsku í heimalandi sínu og þar að auki tveggja ára námi við háskóla í mannauðsstjórnun.”
Undir þetta tók dómari og segir í niðurstöðu dómsins:
„Til grundvallar aðalkröfu sinni leggur stefnandi laun sín hjá vátryggingataka á þeim fjórum mánuðum sem hann vann þar framreiknuð til eins árs. Þar af eru laun hans síðasta mánuð hans í starfi talsvert hærri en laun hans hina þrjá mánuðina. Stefndi, tryggingafélag vátryggingataka, hefur ekkert lagt fram um það að svo há mánaðarlaun sem stefnandi fékk í […] 2019 hafi verið bundin við einhverjar sérlega óvenjulegar aðstæður eða einstakt tilvik. Þegar litið er til þess þykir eðlilegt að líta svo á að hann hefði fengið þau mánaðarlaun sem hann miðar við að jafnaði í vinnu sinni hjá vátryggingataka. Dóminum þykja þau því gefa rétta mynd af þeim tekjum sem stefnandi hefði haft hefði hann ekki slasast. Af þessum sökum er fallist á aðalkröfu stefnanda um bætur vegna varanlegrar örorku.”
