„Stýrivextir – þetta orð, ómæ, ómæ! Þeir reka fólk í röðum ofaní ginið á bönkum landsins, stýra því snyrtilega hverjir græða. Herra minn drottinn, ekki guð á himnum, en jú, peningaguðinn er eins og fimmfaldur Búdda, kjagandi um með uppglennt augu af græðgi. Hann fær aldrei nóg.“
Í pistlinum segir Bubbi að krónan sé vopn þeirra sem vilja viðhalda gjánni á milli þeirra sem lifa vel og feitt og þeirra sem lifa naumt – þeirra sem eru bundin á klafa krónunnar og moka framtíð barna sinna ofan í gin bankanna eins og hann orðar það.
„Þeir ríku kaupa upp íbúðir á markaði og yfirbjóða allt og alla með sín fasteignafélög, ryksuga enga drullu bara gull. Unga fólkið á ekki sjens að kaupa sér heimili, auðurinn safnast á fárra hendur. Það rignir alla daga óréttlæti og meginþorri þjóðarinnar er rennblautur.“
Bubbi spyr hvernig svona lagað geti gerst og svarar hann því til að þetta sé óhæfri stjórnmálastétt að kenna þó vissulega sé þar að finna fólk sem vill vel en ræður engu. Þessu sé þó hægt að breyta með einni leið sem er í höndum fólks í næstu kosningum.
„Það er ömurð að ungt fólk geti ekki komið sér upp þaki yfir höfuðið. Leiguverð er svo hátt að Fagin í bók Dickens um Óliver Twist hefði fengið hjartaslag af gleði yfir þessari nýju stétt fermetrakúreka sem arka um með leigusamninga í byssuhólka stað,“ segir Bubbi sem endar skrif sín á þessum orðum:
„Það mun einn daginn sjóða uppúr og þegar það gerist þá dugar ekki að læsa samviskuna inni, hún verður einfaldlega rifin úr brjóstum manna þar sem hún hímir bakvið hvíta rimla þeirra sem kynda bálið.“
