Guðmundur Andri Thorsson, rithöfundur og fyrrverandi þingmaður, stendur á miklum tímamótum þessa dagana.

„Í dag er síðasti vinnudagurinn minn á almennum vinnumarkaði,“ segir Guðmundur Andri í færslu á Facebook-síðu sinni og bætir við að þau hjónin hafi sest niður um síðustu vetrarsólstöður og skoðað eftirlaunaréttindi sín. Komust þau að þeirri niðurstöðu að ekki væri eftir neinu að bíða.

„Nú skyldum við njóta eftirlaunanna á meðan við værum í fullu fjöri. Ég verð 67 ára á þessu ári og finn að þetta er orðið ágætt af skrifstofuvinnu.“

Guðmundur rekur svo það sem hefur á daga hans drifið síðustu áratugina en óhætt er að segja að Guðmundur Andri hafi komið víða við.

„Ég byrjaði að vinna hjá Máli og menningu að mig minnir 1987 en hafði áður meðfram námi í íslensku í HÍ skrifað gagnrýni í blöð og lesið prófarkir, fyrir hina og þessa. Og vélritað fyrir pabba Grámosann og Raddir í garðinum, Nafn rósarinnar og Hús andanna sem var í rauninni eini undirbúningurinn fyrir að starfa með höfundum bóka. Fyrir utan þann sem mikilvægastur er: að lesa og lesa og lesa og lesa, texta af öllu tagi,“ segir hann.

Guðmundur Andri var ritstjóri Tímarits Máls og menningar og vann við ritstjórn og prófarkir svo eitthvað sé nefnt. „Því fylgir alltaf einkennileg gleði að koma auga á villu – til dæmis þegar skrifað stendur ‘eihver’ fyrir ‘einhver’ – og það er líka gaman að færa lit og áferð inn í grámóskulegan texta, til dæmis með því að breyta orðinu ‘lykt’ af og til í ‘angan’ eða ‘ilm’ eða ‘fnyk’ eða ‘daun’. Ég ímynda mér að villuleit megi líkja við veiðiskap. Yfirlestur á verkum höfunda er annars eðlis og mér hefur aldrei alveg líkað starfsheitið ‘ritstjóri’; hef frekar viljað kalla mig ‘meðhjálpara’. Eða kannski ætti starfið bara að heita ‘lesari’,“ segir Guðmundur Andri.

Guðmundur Andri hefur líka unnið fyrir útvarp, skrifað pistla og vitanlega sinnt þingmennsku sem hann gerði á árunum 2017 til 2021.

„Þegar ég vaknaði í morgun var það síðasta sem ég man úr draumi næturinnar að ég gekk með hundinum mínum, honum Klaka, og hann var með nefið sperrt upp í lofið, ólmur að nema lyktirnar – anganina, dauninn, ilminn, fýluna – sem nýr dagur færði honum. Og ég í humátt á eftir,“ segir Guðmundur Andri að lokum.