Jón ákveður að bjóða vinum sínum í mat á laugardegi.
Hann planar matseðilinn viku fyrir matarboðið
Önd í appelsínusósu. Og humarsúpu í forrétt.
Jón keyrir í matvörubúðina á föstudagseftirmiðdegi.
Innan um þreyttar húsmæður og grenjandi börn á úlfatímanum.
Velur endurnar af kostgæfni. Potar og þreifar á holdum þeirra eins og í hrútaþukli. Þrjár íturvaxnar endur ættu að duga ofan í mannskapinn.
Appelsínur í poka. Rjómapelar í sósuna. Já og ekki má gleyma Waldorfsalatinu.
Þegar heim er komið er góssinu staflað á borðið. Troðið í hillur. Henda í skápa. Raða í ísskápinn.
Ræs eldsnemma á laugardagsmorgni.
Skera. Saxa. Steikja. Sjóða.
Humarinn sóttur hjá fisksalanum á horninu.
Skelfletta kvikindin. Kreista appelsínur. Þeyta rjóma.
Já og Ríkið maður… ná í nokkrar rauðvínsbokkur til að bleyta í tánum.
Leggja á borð. Pússa silfrið. Fægja kristalsglösin.
Hvar eru servéttuhringirnir? Og sprittkertin?
Gestirnir koma. Allir setjast.
Súpan sörveruð. Jón slurkar hana á fjórum mínútum með stóru skeiðinni sinni.
Næsti réttur á borð er aðalrétturinn sem er búinn að malla í ofninum í marga klukkutíma.
Önd a la órans.
Jón dúndrar stóru læri á diskinn, vænni bringu, slummu af Waldorf og öllu drekkt í sósu.
Hnífapörin munduð og hafist handa við verkefnið. Að tæma diskinn.
Jón sker hvern bitann af öðrum. Hendir þeim í túlann.
Og á fimm og hálfri mínútu er búið að ryksuga hverja örðu.
Annar eins skammtur ratar á diskinn og fyrra met slegið. Fjórar mínútur og diskurinn berrassaður.
Nú stendur Jón á blístri, með vélindað stútfullt. Hlammar sér í sófann og myndi hneppa frá brókinni ef það væri ekki félagslega óviðeigandi í selskap.
Eftir matinn er tekið af borðinu. Raðað í uppþvottavélina. Vaskað upp. Gengið frá diskum. Afgöngum pakkað. Sósuslettur þurrkaðar.
Hver er mórall sögunnar af Jóni okkar?
Að við eyðum fleiri klukkustundum, jafnvel sólarhringum og dögum í að hugsa um mat. Versla í matinn. Elda matinn. Skera. Preppa. Undirbúa. Leggja á borð. Ganga frá eftir mat.
En sjálf athöfnin að borða. Athöfnin sem við öll elskum. Athöfnin sem við erum búin að vesenast í kringum
Hún tekur innan við fimmtán mínútur.
Á hraða örbylgjunnar er matnum andað að sér.
Sópað af disknum upp í túlann. Tuggið nokkrum sinnum. Bitunum þrykkt niður vélindað á meðan næsti biti er mundaður með verkfærunum.
Máltíðin sem við eyddum öllum þessum tíma að nostra við er ekki greypt í harða drifið.
Minningin um bragðið, lyktina, upplifunina er í móðu.
Ef við erum ekki sálfræðilega södd og munum ekki eftir máltíðinni þá viljum við meira. Borðum meira seinna. Fáum okkur eitthvað slikk og sukk. Því það er tómarúm í sálinni sem er óuppfyllt.
Rannsóknir sýna að þeir sem hægja á sér og nærast í núvitund borða minna og hafa færri cravings en þeir sem borða hraðar og annars hugar.
Hér eru nokkur ráð til að hægja á sér fyrir dásamlegri kúlínarískri upplifun.
Sestu niður með disk fyrir framan þig.
Notaðu bæði hníf og gaffal
Skiptu í salatgaffal eða barnagaffal. Þá tekur lengri tíma að raða matnum á gaffalinn.
Ekki nota gaffal eins og skóflu til að moka upp í þig.
Leggðu frá þér hnífapörin um leið og þú hefur stungið bita upp í þig.
Taktu sopa af vatni milli bita.
Tyggðu allavega 15 sinnum. Prófaðu að tyggja hægar en þú ert vanur.
Virkjaðu skynfærin. Veltu fyrir þér bragðinu. Lyktinni. Áferðinni.
Settu hendur undir borð meðan þú tyggur.
Andaðu hægt frá þér. Þá finnurðu mesta bragðið.
Taktu upp hnífapörin þegar þú hefur kyngt og munnurinn er tómur.
Settu þá nýjan bita á gaffalinn.
Þú þarft ekki að hanga á gafflinum með hvíta hnúa eins og hann muni yfirgefa þig.
Nærumst og njótum í núvitund.
