Sara Ósk Vífilsdóttir fékk kjark til þess að segja frá sinni hlið af átröskun eftir að Andrea Pétursdóttir steig fram og sagði sína sögu á mánudaginn. Við hjá Bleikt birtum pistil Andreu um baráttu hennar við átröskun sem er hægt að lesa hér. Samfélagsmiðlar spiluðu stórt hlutverk í bæði átröskun Andreu og Söru og segja þær að glansmyndirnar sem er haldið úti á slíkum miðlum hafi haft mikil áhrif á sjálfsmynd þeirra.
Bleikt hafði samband við Söru Ósk og fékk leyfi til að birta pistillinn hennar sem hún deildi fyrst á Facebook.
„Hélt að ég myndi aldrei skrifa þennan póst og ég er búin að mana sjálfa mig í það þangað til að Andrea steig fram með sína reynslu og hennar hlið á átröskun. Svona er mín hlið.
Ég var rosalega glaðlynd stelpa, átti alltaf mikið af vinum og var mjög félagslynd. Lífið var æðislegt. Ég elskaði alla í kringum mig. Ég greindist með þunglyndi og kvíða 13 ára og byrjaði með sjálfsskaða. Pabbi minn var alkóhólisti og dópisti og kom mikil vanlíðan út frá því. Ég skar mig út úr vinahópnum smám saman.
Ég var alltaf þykkari en stelpurnar í bekknum. Ég neitaði að fara í skólasund, ég hataði líkama minn en gerði samt ekkert í því. Ég borðaði mjög mikið á þessum aldri.
15 ára var ég gjörsamlega komin með nóg af mér sjálfri. Ég tók allt sælgæti út og minnkaði matarskammtana. Át bara hnetur og drakk alltaf 7-8 bolla af grænu tei á dag. Fór að hreyfa mig meira. Samfélagsmiðlarnir spiluðu STÓRAN part. Ég miðaði mig við aðrar „flottar“ stelpur og skildi ekki af hverju ég gat ekki orðið svona „flott“ eins og þær. Ég var föst á þessum miðlum.
Ég var byrjuð að láta mig dreyma um bein á líkömum sem mig langaði að myndu sjást á mér. Ég var hætt að mæta í skólann, lokaði mig af og ýtti öllum frá mér.
Ég var farin að telja hverja einustu kaloríu ofan í mig og vigtaði matinn líka sem mátti ekki vera meira en 100 grömm. Ég var orðin það slæm að ég þorði ekki að drekka vatn því ég hélt að ég mynda fitna og þyngjast af því. Kílóin hrundu og missti ég yfir 20 kg á þrem mánuðum sem er gjörsamlega út í hött og ekki eðlilegt.
Ég var tvisvar mjög nálægt dauðanum. Hárið á mér var farið að detta af, ég skalf alltaf og var alltaf kalt. Svo byrjuðu hár að vaxa á öðrum stöðum til þess að reyna að halda á líkamanum hita, líffærin voru að gefast upp og var ég alltaf svo orkulaus að ég átti erfitt með að labba. Ég var alltaf að fá blóðsykursfall.
Mér fannst ég vera sigra heiminn þegar ég var í svelti. Alltaf þessi rödd sem sagði „þú stendur þig svo vel, haltu áfram.“
En sem betur fer var gripið fljótt inn í því ég var nú þegar byrjuð í bráðateymi á Bugl. Allt í einu sást að ég væri orðin að ekki neinu og ég var lögð strax inn á Bugl í átröskunarmeðferð.
Ég var lögð inn fjórum sinnum á sama ári vegna sjúkdómsins. Hann réð. Ég gat ekki tekist á við hann. Mig langaði að deyja. Þetta er eins og að vera í fangelsi og þú kemst ekki út. Þig langar innst inni að ná bata en sjúkdómurinn ræður öllu.
Það var allt orðið svo viðkvæmt líka í kringum mig, það mátti ekki segja hitt og þetta því þá myndi það hafa einhver áhrif. Ef einhver sagði „þú ert komin með fyllingu í andlitið“ þá var það beint í sveltið því ég túlkaði það þannig að ég væri feit.
Ég er allt önnur í dag. Ég er hamingjusöm. Ég er byrjuð hjá einkaþjálfra og hefur það hjálpað mikið. Ég er komin í kjörþyngd! Og ég gerði það allt SJÁLF! Ég sé framtíð mína fyrir mér. Ég er byrjuð að læra að elska sjálfa mig.
Þetta er stanslaus barátta á hverjum degi. En ég ætla ekki að gefast upp.
Ég veit að margir hafa trú á mér en ég verð líka að hafa trú á sjálfri mér. Ég hef hana og er svo STOLT af mér með þann árangur sem ég hef náð.
Ég vil þakka öllum sem hafa hjálpað mér í gegnum þetta allt saman. Ekki síst fjölskyldan.❤
Ég er ekki að leitast eftir athygli. Það þarf að tala meira um þennan sjúkdóm. Hann er algengari en margir halda. Það þarf að vekja meiri athygli.
Elskið ykkur sjálf. Það er svo mikilvægt.“
Sjá einnig:
