Bandaríski leikarinn og tónlistarmaðurinn Seth Sharp hyggst skapa ákveðna „rave“ stemningu á laugardaginn í Iðnó með hópnum Plur Iceland. Um er að ræða svokallaða EDM-hátíð sem leggur áherslu á rafræna danstónlist. Seth er einn af þremur meðlimum hópsins ásamt þeim Júníusi Þorsteinssyni og Hirti Andra Hjartarsyni. „Plur er alþjóðlegt lífsstílshugtak fyrir rave-menningu og er þetta skammstöfun fyrir Peace, Love, Unity, Respect,“ segir Seth og tekur fram að markmiðið með hópnum sé að koma EDM almennilega til Íslands í von um að styrkja hana.

Seth segir hvatann að samsetningu hópsins, fyrir utan sameiginlegan tónlistarsmekk, hafa orðið til á skemmtistaðnum Glaumbar. „Þegar ég aðstoðaði við reksturinn á Glaumbar tókst okkur að skapa andrúmsloft sem mig langaði til þess að endurskapa með klúbbi. Ég vildi huggulegt andrúmsloft þar sem allir væru velkomnir, sama hvaða stétt eða bakgrunni viðkomandi tilheyrði. Við viljum ekkert VIP-kjaftæði,“ segir Seth. „Með Plur Iceland vildi ég einhvern veginn binda saman þessi hugtök um frið, ást, sameiningu og virðingu. Ég er svolítill hippi í mér, en þetta eru gildin sem ég trúi almennt á.“

Klikkaði draumurinn sem varð að veruleika

Seth hefur aldeilis farið um víðan völl. Hann hefur komið að fjöldamörgum tónlistarsýningum, leiksýningum og sjónvarpsþáttum. Einnig hefur hann sinnt störfum sem raddþjálfari, þar á meðal fyrir popphljómsveitina Scissor Sisters. Þar að auki var hann yngsta manneskjan í Connecticut-fylki í Bandaríkjunum til þess að stýra sínum eigin útvarpsþætti sem plötusnúður, en þá var hann aðeins þrettán ára gamall. Seth hefur jafnframt hlotið verðlaun frá NAACP, hagsmunasamtökum þeldökkra í Bandaríkjunum, fyrir afrek sín í tónlistinni.

Að sögn tónlistarmannsins var hann haldinn þráhyggju fyrir Íslandi í æsku, sem hófst einn daginn þegar hann las um landið í alfræðiorðabók. Einnig spilar sú staðreynd inn í að hann hrífst gífurlega af kulda. „Ég ákvað að ég þyrfti að flytja þangað einhvern daginn, enda ákveður maður hina klikkuðustu hluti þegar maður er krakki,“ segir Seth. „Málið er einfaldlega þannig að ég elska kulda og ein ástæðan fyrir því að ég flutti til Íslands var sú að mig langaði til þess að vera í miklum kulda. Ég hefði í rauninni flust á norðurskautið ef móðir mín hefði ekki mælt gegn því.“

Lítill heimur minnkaði

Seth segir að fjölskylda hans hafi alið hann upp á jákvæðum gildum og leit hann mikið upp til aðgerðasinna sem börðust fyrir mannréttindum og afnámi aðskilnaðar á milli svartra og hvítra, til að mynda Martins Luthers King og Rosu Parks. Hann rifjar upp undrunarsvip sinn þegar hann komst að því að hann væri skyldur öðru þeirra.

„Fjölskylda mín hefur alltaf verið á fullu í mannréttindabaráttu. Þegar ég var í gagnfræðaskóla fékk ég tækifæri til þess að hitta Rosu Parks, eitt af átrúnaðargoðum mínum. Mér hafði alltaf fundist hún æðisleg og svo kom í ljós í miðju spjalli að hún væri á leiðinni á eitthvert ættarmót þá helgi. Ég man ekki hvernig umræðan kom upp, en sjálfur var ég á leiðinni á ættarmót og spurði hana: „Bíddu, hvar eiginlega?“ Þá nefndi hún staðsetninguna og kom þá í ljós að hún og amma mín voru frænkur,“ segir Seth og bætir við: „Og ég hélt að Ísland væri lítill heimur!”

Sonur forsetans gríðarlegur áhrifavaldur

Seth tekur fram að Rosa Parks og Martin Luther King hafi verið þeir áhrifavaldar sem hvöttu hann og fjölskyldu hans til þess að vera opin gagnvart öllu fólki. „Þau kenndu okkur að fólk í réttindastöðu ætti að nota þá aðstöðu til þess að hjálpa öðrum og opna dyr fyrir öðrum, frekar en að halla sér aftur og njóta hennar sjálf,“ segir Seth.

Bætir hann þá við að annar frægur einstaklingur hafi eflt þetta hugarfar. „Móðir mín starfaði eitt sinn sem leikhússtýra í búðum fyrir forréttindalaus börn. Aðstoðarmaður hennar þar var enginn annar en John F. Kennedy yngri, sonur forsetans,“ segir hann.

„Hann var önnur fígúra sem ég kynntist sem hafði gríðarleg áhrif á mig. Hér var maður sem fólk sá sem einhvern „Bandaríkjaprins,“ með allan þennan pening, og konur flykktust að honum. Hins vegar hann eyddi hann sumrum sínum sem aðstoðarmaður mömmu minnar, í fátæklegum búðum sem kenndu börnum leiklist. Þetta þótti mér alveg magnað og finnst að fleiri ættu að taka sér svona hugarfar til fyrirmyndar.“