Ein af þeim þýddu sakamálasögum sem nú eru á markaði er Ekkjan eftir Fionu Barton. Aðalpersónan er Jean Taylor, sem missir mann sinn en hann hafði verið sakaður um skelfilegan glæp gegn barni. „Aðeins ekkjan veit sannleikann“ stendur stórum stöfum á kápu bókarinnar og gefur til kynna að þarna sé alls ekki allt sem sýnist. Sagan er uppgjör ekkjunnar við eiginmanninn og liðna atburði en meinið er að þar kemur sáralítið á óvart.

Strax í upphafi fær lesandinn á tilfinninguna að ljóst sé hvað hafi gerst. Venjan í bókum eins og þessum er að höfundur kemur lesandanum nokkrum sinnum á óvart með óvæntum uppljóstrunum. Það gerist ekki hér. Sagan heldur áfram að vera nokkurn veginn eins og lesandinn bjóst við. Þetta eru vissulega vonbrigði. Það sem heldur sögunni hins vegar uppi er hliðarsagan af ósvífnum fjölmiðlamönnum sem ætla sér að ná skúbbi og líta svo á að tilgangurinn helgi meðalið. Þarna tekst höfundinum vel upp. Lýsingarnar á því hvernig ekkjan er lokkuð og blekkt af pressunni eru margar hverjar fjarska góðar.

Bókin er fremur laglega skrifuð og persónusköpun er ágæt en þarna er ekki hin nauðsynlega undirliggjandi spenna og því flettir lesandinn blaðsíðunum ekki í eftirvæntingu. Það eina sem kemur á óvart í þessari bók er hversu lítið kemur á óvart.