Síðasta helgi sýnir okkur greinilega að við þurfum ekki að hafa áhyggjur af dauða sjónvarpsins. Við sjáum líka að það skiptir máli að horfa á atburði meðan þeir gerast og sjónvarpsmyndir um leið og þær eru sýndar. Við myndum okkur skoðun á staðnum og erum því vel viðræðuhæf um efnið.

Ófærð Baltasar Kormáks hefur slegið í gegn. Allir hafa skoðun á þessum þáttum og hika ekki við að tjá hana. Ég sat reyndar ekki límd við skjáinn á hverju sunnudagskvöldi, horfði á fyrstu þrjá þættina og sá síðan einhverja búta úr þeim seinni. Ég ákvað samt að fylgja þjóðinni á lokasprettinum og setti mig í stellingar fyrir lokaþáttinn sem var viðburðaríkur. Mig grunar þó að efni þáttanna hefði vel komist fyrir í fimm þáttum í staðinn fyrir þá tíu sem gerðir voru. En Ólafur Darri er alltaf yndislegur og hinn ungi Jón Arnór Pétursson stóð sig firnavel í hlutverki litla drengsins sem var svo umkomulaus að mann langaði samstundis til að ættleiða hann.

En hvað um það, fallegt var að sjá hversu margir Íslendingar miðuðu sunnudagskvöldin við sýningu á Ófærð og nutu þess að ræða um þættina. Þjóðin hóf svo leitina að morðingjanum þó nokkru áður en lokaþátturinn var sýndur. Þegar móttökur eru á þennan veg þá verða vangaveltur um dauða línulegrar dagskrár fremur merkingarlausar.

Um síðustu helgi var bein útsending frá Söngvakeppninni og var það mikið sjónarspil. Evróvisjón er einkennilegt fyrirbæri sem fjölmargir Íslendingar taka ofur hátíðlega og þrá þeirra til að vinna keppnina er bæði heit og einlæg. Við sem höfum engan áhuga á keppninni furðum okkur stundum á öllum þeim miklu tilfinningum sem fylgja henni og setjum okkur ekki í sérstakar stellingar til að fylgjast með. Reyndar fer keppnin að mestu fyrir ofan garð og neðan hjá okkur. Samt er það merkilegt og fallegt að sjá fólk sameinast fyrir framan sjónvarpsskjáinn vegna söngvakeppni.

Við sem höfðum hvorki mikinn áhuga á Ófærð né Söngvakeppninni erum samt ekkert ólík þeim sem sátu límd við skjáinn. Við eigum okkur þætti sem ekki mátti missa af, eins og til dæmis Downton Abbey sem við lifðum okkur inn í og glöddumst og grétum með persónum. Já, sjónvarpið er merkilegur miðill.

Síðasta helgi sýndi okkur að RÚV á greinilega erindi við landsmenn.