Frosti er giftur Helgu Gabríelu Sigurðardóttur, matreiðslumanni, og saman eiga þau þrjú börn. Þau eru tiltölulega nýkomin heim frá Portúgal en fjölskyldan hafði það notalegt á suðurströndinni.
„Sem er yndislegur staður og æðislegt að vera þar. Fáir Íslendingar, það er eiginlega einn stærsti kosturinn. Þetta er ekki eins og Tene og Kanarí þar sem er ekki þverfótað fyrir Íslendingum,“ segir Frosti í Harmageddon og bætir við: „Verðlag er gott og veðrið geggjað.“
Þó ferðin sjálf hafi verið góð hefur Frosti aðra sögu að segja um ferðalagið til og frá Portúgal.
„Ég lenti í smá rimmu á leiðinni út. Ég komst ekki með fjölskyldunni í vélarnar, frá Keflavík til Parísar og svo frá París til Portúgal. Konan mín þurfti að fara ein með þrjú lítil börn því Transavia neitaði að hleypa mér um borð því passinn minn var nýútrunninn. Ég hélt að við værum samt í Schengen samstarfinu og í Evrópska efnahagssvæðinu sem þýðir frjálst flæði fólks, að þú þurfir ekki að vera með vegabréf með þér en það var aldeilis ekki hjá Transavia.“
Fjölskyldan naut sín í botn í Portúgal og svo var komið að heimferð. Þau flugu sömu leið, frá Portúgal til Frakklands og svo heim til Íslands. Hins vegar þegar þau lentu í París þá fengu þau þær fréttir að það væri búið að aflýsa fluginu til Íslands.
„Og engin ástæða gefin fyrir því. Við fjölskyldan, með þrjú lítil börn og fjórar risastórar ferðatöskur, þurftum að klöngrast inn á eitthvað mótel, skítamótel, ég hef aldrei lent í öðru eins,“ segir hann.
Frosti segir að hann hafi fyrst hugsað að þetta yrði örugglega ekki svo slæmt.
„[Ég hugsaði:] Þau redda okkur hóteli, við fáum einhverjar bætur, þetta verður í lagi. En nei, nei. Við þurftum að fara með töskurnar í einhvern strætó, ekki rútu heldur strætó. Við þurftum að labba langa vegalengd með töskurnar til að finna hann. Svo kastaði strætóinn okkur út einhvers staðar lengst frá hótelinu og þurftum að labba aftur með töskurnar og ég var orðinn vel sveittur á þessum tímapunkti. Þegar við komum á mótelið þá var það mesta krömmí skíta mótel sem ég hef á ævi minni séð. Við fengum sem sagt öll fjölskyldan, tvö lítil herbergi með tveimur litlum rúmum, sem að voru eins og innréttaðir bílskúrar í… má maður segja í Breiðholtinu án þess að móðga einhvern? Þetta var virkilega low class. Herbergin önguðu af sígarettureyk. Virkilegur viðbjóður fyrir þrjú lítil börn að vera með í því.“
Þarna var martröðinni ekki lokið. „Við komum seint þarna og vorum að búa okkur til svefns og tókum eftir því að fólk var farið að marsera á skemmtistað sem var staðsettur við hliðina á mótelinu og við tók dúndrandi bassatónlist til fimm um morguninn. Síðan var okkur hent út í hádeginu næsta dag, en flugið okkar var um miðnætti. Þannig við vorum strandaglópar í París. Máttum prísa okkur sæl að við fengum að geyma töskurnar á þessu skítamóteli á meðan við fórum með börnin að dunda okkur. Þetta var martröð, hrein og klár martröð.“
Frosti segir að lærdómurinn eftir þessa upplifun sé að fljúga aldrei aftur með Transavia. „Það getur verið dýrara að fljúga ekki með svona lággjaldaflugfélögum en ég held að það margborgi sig,“ segir hann.
