Eva Dögg Sigurgeirsdóttir, var aðeins fjögurra ára þegar Edda Björgvinsdóttir, móðir hennar, tók saman við Gísla Rúnar Jónsson. Frá þeirri stundum var hann pabbi hennar. Hún opnar sig á einlægan máta um fráfall Gísla Rúnars í viðtali við Fréttablaðið og talar um hvernig Pieta samtökin hafi bjargað henni í gegnum áfallið.
Gísli Rúnar tók eigið líf í júlí eftir að hafa lengi glímt við andleg veikindi. Hann hafði barist við fíknisjúkdóm, geðhvarfasýki, þunglyndi og tourette og segir Eva Dögg að hann hafi oft glímt við mikla þjáningu. Hún segir að kerfið hafi brugðist Gísla sem hafi margoft leitað sér aðstoðar en ekki fengið þá hjálp sem hann þurfti.
„Ég veit alveg að ég gat ekki bjargað honum en ég er viss um að hann væri hér enn að berjast ef hann hefði fengið þá hjálp sem hann þurfti á að halda úr heilbrigðiskerfinu og var margbúinn að kalla á og leita eftir.“
Síðustu tvö ár hafi verið Gísla Rúnari erfið, en hann hafi fengið ný geðlyf sem höfðu alvarlegar aukaverkanir, þeirra á meðal síkvíði. Síðustu jól hafi hann verið ólíkur sjálfum sér, en Gísli Rúnar var mikið jólabarn.
„Ég fann alveg að hann var ekki sá pabbi sem ég þekkti. Ég var vön því að hann færi upp og niður en jólin voru alltaf gleðihátíð í hans huga. Þarna var hann bara fastur í þessum þyngslum. Það má í raun segja að hann hafi oft verið mjög þungur þessi síðustu tvö ár og ég tengi það lyfjaskiptunum.“
Vegna kvíðans fékk Gísli Rúnar ávísað róandi lyfjum, en fjölskyldan vissi ekki af því.
„Hann hafði verið edrú í fjölmörg ár og mátti því alls ekki taka hugbreytandi lyf. Þetta auðvitað triggeraði eitthvað og hann fór að taka of mikið af þeim en í vor ákvað hann að fara í meðferð og taka líf sitt í gegn. Hann var á Vogi í 17 daga og ætlaði svo beint í eftirmeðferð á Vík en þá var búið að loka þar vegna COVID og fór hann því beint heim.“
Gísli Rúnar skildi ekki eftir kveðjubréf. Allt var þó uppvaskað og fínt heima hjá honum en lyfseðlarnir lágu útbreiddir á borðinu. Eva er fullviss um að Gísli hafi viljað að aðstandendur hans sæju lyfseðlana.
„Það vakti athygli mína og við fórum strax að gúgla lyfin og komumst að því að ein aukaverkananna fyrir mann með hans veikindi, geðhvarfasýki, er ásæknar sjálfsvígshugsanir. Við ræddum við geðlækni hans sem sagðist nánast einungis hafa verið í samskiptum við pabba í gegnum tölvupóst eftir að skipt var um lyf. Ég er ekki að kenna neinum um eitt né neitt en það er augljóst að þarna hélt kerfið ekki utan um hann eins og ætti að vera gert.
Ég veit að óvirki alkinn á sjálfur að hafa vit á að segja nei við róandi lyfjum en þegar vanlíðanin er svona mikil er ekki víst að það gerist. Hvað ætli það deyi margir því kerfið er að klikka?“
Þegar Gísli mætti ekki í upptöku á lokaþætti Ísbíltúr með mömmu fóru aðstandendur að verða áhyggjufullir enda hafði Gísli sjálfur sagt að leikari mæti alltaf á svið ef hann er lifandi.
„Hann hafði alltaf sagt: „Ef ég mæti ekki á svið vitið þið að ég er dauður. Leikari mætir alltaf á svið ef hann er lifandi.“ Mamma og Björgvin biðu eftir honum uppi á Heiði en svo mætti hann ekki, hann hafði gefist upp á lífinu.“
