Ágústa segir áhuga sinn á pípulögnum hafa kviknað þegar hún ákvað að endurnýja baðherbergi íbúðar sinnar en tímdi ekki að greiða pípulagningamanni fyrir.
„Ég ákvað að skrá mig og sjá hvernig mér fyndist námið. Svo þegar ég hugsa lengra, þá eru báðir afar mínir pípulagningamenn svo það kann einnig að hafa haft áhrif á ákvörðun mína. Ég hafði gaman af því að fá að vera með þeim í vinnunni, fá að fikta og spreyta mig,“ segir Ágústa í samtali við blaðakonu.
Ágústa, sem er tuttugu og átta ára, er einnig með meirapróf ásamt litlu vinnuvélaréttindunum sem hún fékk árið 2011.
Hvað er það sem þér finnst skemmtilegt við að læra pípulagnir?
„Það er í rauninni hvað þetta er fjölbreytt, ég hef alltaf verið þannig að ég get ekki verið kyrr og mér leiðist að gera sama hlutinn aftur og aftur. Að sitja við tölvu finnst mér til dæmis afskaplega leiðinlegt. Það sem gaf mér hvað mestan áhuga er að fá að koma inn á heimili fólks, fá að hjálpa því og setja mína sköpunargleði í verkið. Svo hefur mér alltaf fundist gaman að byggja og grafa.“
Hvað er það sem þið lærið?
„Ég hafði einmitt ekkert vit á pípulögnum áður en ég fór í þetta nám en þetta er mjög áhugavert. Við þurfum til dæmis að læra hvað vatn hefur mikil áhrif á líf okkar, hvar við fáum það og hvernig. Svo lærum við hvaða efni við þurfum að nota til þess að við séum ekki að menga vatnið. Hvað þarf að gera svo það myndist engin eiturefni ef það kviknar í og svo margt fleira. Þetta er í rauninni ekkert eitt. Svo er líka hægt að sérhæfa sig. Sumir eru kannski sérmenntaðir í því að setja upp sprinkler-kerfi í búðum, aðrir kannski í lagnafóðrun. Sumir vilja bara vinna í nýjum lögnum en aðrir í þeim gömlu og í endurnýjun. Þetta er mjög fjölbreytt og þú ert aldrei að gera sama hlutinn. Bara það að skipta um baðvask heima hjá einhverjum getur verið mismunandi á milli íbúða.“
Ágústa er nú á lokaönn sinni í náminu og við tekur vinna í tvö ár áður en að hún getur tekið sveinsprófið.
„Ég er búin að vinna örlítið við þetta, en mig langaði svo að ná skólanum alveg fullkomlega og svo ætla ég að byrja að vinna. Þetta verður örugglega mikil spenna, en maður verður að vera búinn að vinna við pípulagnir í tvö ár áður en maður getur farið í sveinsprófið.“
Af hverju telur þú að það séu svona fáar konur sem fara í iðnnám?
„Þeim hefur sem betur fer fjölgað heilmikið, en það er enn bara í lágmarki og þeim má fjölga meira. Ég skil ekki kvenmenn, eins og þetta með pípulagnirnar. Ég var svo sem aldrei komin í þær pælingar að þetta væri bara kúkur og piss eins og margir hugsa. Að þetta væri bara afar óþrifanlegt starf, en það er langt frá því að vera satt. Þetta er orðið svo þrifalegt í dag og svo getur þú líka valið þér verkefnin. Ef þú vilt ekki taka klóakið hjá einhverjum þá þarft þú þess ekki. Stelpur eru líklega almennt hræddar við að þurfa að fara í gúmmístígvél upp að hálsi og kafa í kúk, en þetta er svo langt frá því að vera svoleiðis. Í flestöllum störfum þá er eitthvað sem þú þarft að takast á við og þú verður þá bara að tækla það, það er eins í þessu starfi. Þetta er ekki eins og það var í gamla daga og það þarf bara að opna augu kvenna og sýna þeim að þetta sé eitthvað sem þær geta alveg gert. Það eru ekki bara karlmenn sem geta starfað við þetta.“
Ert þú eina konan í bekknum?
„Ég er eina konan að læra pípulagnir í skólanum þessa önn. Það hefur alltaf komið svona ein og ein kona, en fyrir ári þá voru þrjár stelpur að læra saman, sem hefur bara aldrei gerst í sögu pípulagningar á Íslandi. Þeir voru rosalega hrifnir af því kennararnir. Það eru að ég held fjórar konur á Íslandi einmitt eins og staðan er núna sem eru með sveinspróf í pípulagningum – ég held reyndar að þær séu allar meistarar.“
Telur þú að fleiri konur myndu finna sig í þessu námi ef þær prófuðu?
„Það er áfangi í boði núna sem ég vildi óska að hefði verið þegar ég var að stíga mín fyrstu skref í menntaskóla. Í honum færð þú að prófa hluta af öllum iðngreinunum og færð innsýn í þær. Þú færð að prófa að setja saman lagnir, mála, múra og fleira og ég held einmitt að fólk sé ekki alveg búið að uppgötva þennan áfanga. Ég mæli með því að allir skelli sér í djúpu laugina ef þeir hafa áhuga á og það er aldrei of seint að læra. Þú getur alltaf fundið þér eitthvað.“
Hvernig fór þetta með baðherbergið, er það tilbúið?
„Núna erum við, þökk sé pípulagningamönnunum sem ég þekki og reynslu minni af því að læra, farin að skipuleggja þetta töluvert betur en ég hefði annars gert. Við erum að vonast til þess að geta tæklað þetta á þessu ári, en annars gerum við það snemma á næsta ári. Þetta er dýrasti hlutinn í húsinu og það þarf alltaf að gera kostnaðaráætlun. Þegar hún er tilbúin þarf alltaf að hafa eitthvað umfram ef eitthvað skyldi klikka og þá hefur þú rými til þess að laga það. Sem betur fer þarf ég ekki að borga einhverjum fyrir að gera þetta fyrir mig, en þetta er samt dýrasta vinnan. Ég held að ég sé komin upp í sjö hundruð þúsund krónur og baðherbergið mitt er ekki stórt.“
Að lokum hvetur Ágústa konur til þess að drífa sig í iðnnám, sannleikurinn sé sá að það vanti fleiri konur í störfin og að þær geti sinnt þeim jafn vel og karlmennirnir.
