Jenný Friðjónsdóttir er ein af fáum konum á Íslandi sem starfa sem vörubílstjóri. Hún segir marga reka upp stór augu þegar þeir sjá hana bak við stýrið og oft verður hún vör við efasemdir um að hún sé jafnfær og karlkyns starfsfélagar hennar. Hún vill brjóta niður staðlímyndir um hefðbundin karla og kvennastörf og sýnir daglegt líf sitt og starf á Snapchat.
Jenný er gift Benedikt Helgasyni sem einnig starfar sem smiður og bílstjóri. Hún á þrjú börn, 9, 18 og 19 ára auk þess sem Benedikt á tvö börn sem eru 9 og 12 ára.
Þegar Jenný tók þá ákvörðun að ná sér í meirapróf var hún 22 ára gömul og hafði aldrei á ævinni sest upp í vörubíl.
„Ég hafði verið í skóla og stefndi á að verða annað hvort kjólaklæðskeri eða gullsmiður. Svo varð einhvern veginn ekkert úr því, ég eignaðist tvö elstu börnin mín sem eru í dag 19 og 18 ára. Þetta byrjaði þannig að ég var í hálfgerðum meting við barnsföður minn. Hann var með fullt af stimplum á ökuskírteininu sínu og var alltaf að veifa því framan í mig. Ég vildi einfaldlega sýna honum að ég gæti þetta líka! Ég hafði svo sem engan sérstakan áhuga á þessu þannig séð og vissi í rauninni lítið um hvað meiraprófið snerist. Þetta snerist í rauninni bara um það að ná í þennan blessaða stimpil.“
Jenný lauk meiraprófinu í nóvember 2003 og var komin með starf áður en hún fékk bráðabirgðaskírteinið í hendurnar.
„Og svo bara festist ég í þessu. Þetta er svo rosalega skemmtilegt og fjölbreytt starf,“ segir Jenný en hún bjó og starfaði í Reykjavík í sex ár áður en hún flutti aftur heim til Akureyrar árið 2011.
Hún segir algengt að fólk hafi ranga mynd af vörubílstjórastarfinu.
„Það eru margir sem sjá fyrir sér sveittan fimmtugan kall í netabol sem situr á rassinum allan daginn. Það er mjög röng ímynd. Þetta er ofboðslega fjölbreytt starf og krefjandi og þú hittir allskonar fólk. Mér finnst líka ofboðslega leiðinlegt þegar fólk kallar konur á flutningabílnum „trukkalessur“. Hvað eigum við þá að kalla karlmennina? Trukkahomma? Ég þekki margar samkynhneigðar konur og mér finnst þetta svo niðrandi í garð þessa hóps.“
Aðspurð um hvort hún hafi orðið vör við fordóma í starfinu svarar Jenný játandi.
„Ég hef mikið verið að keyra áburði á sveitabæi. Ég hef tekið eftir því að eftir því sem ég fer lengra inn í dalina, lengra frá mannabyggðum þá verða bændurnir sem ég hitti skrítnari og meira gamaldags í hugsun. Ég lenti einu sinni í gömlum bónda sem var augljóslega haldinn mikilli kvenfyrirlitningu og það lá við að hann segði við mig: „Þú getur þetta ekkert, hvað ertu eiginlega að gera hér.“ Ég tilkynnti honum að ef hann væri eitthvað ósáttur við mig þá gæti ég bara farið til baka með áburðinn. Stundum þarftu bara að svara fyrir þig og setja fólki skýr mörk.
Ég hef tekið eftir því að fólk er mikið að glápa á mig í vinnunni, sumir snúa sig nánast úr hálsliðnum þegar þeir sjá mig bak við stýrið. Ég hef vanið mig á að vinka til baka þegar ég sé að einhver er að stara. Fólk sér þá oft að sér og hættir að glápa. Árið 2010, þegar ég var ólétt af yngsta stráknum mínum var ég á fullu að keyra og fólk var alltaf voða hissa þegar það sá mig koma út úr bílnum með bumbuna út í loftið.
Ég hef vissulega fengið að heyra að ég geti ekki hitt eða þetta, en málið er að það er ekkert sem ég get ekki gert þegar kemur að starfinu. Ég geri reyndar ekki við, en það er aðallega bara af því að ég nenni því ekki,“ segir Jenný glettilega.
„Yfirleitt finnst fólki bara frekar töff að ég sé í þessu starfi, ég fæ stundum spurninguna hvort þetta sé ekki erfitt líkamlega. Það er hins vegar fyrst og fremst þannig að það eru kúnnarnir sem geta verið erfiðir.“
Fyrir nokkrum árum ákvað Jenný síðan að bæta við sig námi en hún segir ástæðuna meðal annars hafa verið að henni var illa við að keyra á veturna. Hún skráði sig því í nám við VMA.
„Mig langaði að halda áfram á textílbrautinni en þá gat ég ekki fengið námslán af því að textíll flokkast ekki sem iðngrein. Ég ákvað þess vegna að skella mér í húsgagnasmíðina. Ég komst síðan að því að ég þyrfti ekki að taka nema nokkra aukaáfanga til að klára samning í húsasmíði, þannig að ég tók það bara líka,“ segir Jenný en það vildi svo skemmtilega til að þegar hún var að klára seinustu önnina voru tvö elstu börnin hennar einnig í námi við skólann.
Jenný útskrifaðist sem húsasmiður seinasta vor en hefur þó ekki starfað við fagið. Hún á eftir hálft ár í húsgagnasmíðinni. „Ég byrjaði síðan að keyra aftur, ég enda einhvern veginn alltaf þar.“
Námið hefur þó nýst henni vel, ekki síst fyrr á árinu þegar þau hjón festu kaup á íbúð og gerðu hana fokhelda.
Jenný hefur um skeið haldið úti opinni rás á Snapchat og leyfir fólki meðal annars að fylgjast með því sem hún er kljást við í starfinu. Þess á milli sýnir hún frá daglegu lífi fjölskyldunnar.
„Þetta er öðruvísi snapp heldur en mörg önnur, ég er ekki að fjalla um snyrtivörur eða bleyjur. Ég opnaði snappið af því að ég vildi sýna fram á hvað þetta er fjölbreytt starf þar sem ýmiskonar aðstæður geta komið upp. Ég vakna aldrei á morgnana og hugsa: „Ég nenni ekki í vinnuna í dag, ég verð að finna einhverja afsökun.Mér finnst ég mjög heppin að vera í þeirri stöðu. Vonandi sjá einhverjar stelpur snappið og fá áhuga á starfinu, þetta er algjörlega þess virði að prófa.“
