„Í jólamánuðinum flæða minningarnar fram sem beljandi foss. Ég dvel við liðna tíma. Ég sé sjálfa mig sem litla telpu heima hjá pabba og mömmu þar sem jólandinn sveif yfir og allt um kring. Þar sem mamma var í aðalhlutverki, vakti fram á nætur, bakaði, eldaði og pússaði allt sem hönd á festi. Þar sem fárviðri geysaði utan við gluggann minn með tilheyrandi snjókomu sem færði allt á bólakaf.“

Á þessum orðum hefst harðorður pistill sem Inga Sæland, formaður Flokks fólksins, skrifar en pistillinn var birtur á Vísi í dag. Inga segir að á þessum tíma, þegar hún var yngri um jólin, hafi allt verið hjúpað töfraljóma og ólýsanlegri tilhlökkun. „Alveg sama hvað á gekk hjá fullorðna fólkinu, okkur börnunum var haldið fyrir utan það,“ segir hún.

Inga segir að nú séu breyttir tímar. „Nú er öldin önnur og ekki nokkur leið að loka augunum fyrir því óréttlæti og þeim hörmungum sem þúsundir íslenskra barna mega þola í dag. Í gjörbreyttu samfélagi þar sem gildi og viðmið eru öll önnur en þegar ég var að alast upp,“ segir hún og lýsir því hvernig veruleiki sumra barna hér á landi er í dag.

„Þetta eru börn sem oft leggjast svöng á koddann á kvöldin þar sem fátæktin er slík að hver króna fer í að greiða græðgisvæddum leigufélögum fyrir húsaskjól á okurverði. Þetta eru börnin sem fá helst að borða hjá hjálparstofnunum sem reyna eftir fremsta megni að úthluta þeim mat. Hjálparstofnanir sem meiri hluti alþingismanna undir agavaldi ríkisstjórnarinnar sagði nei við að styrkja um 150 millj. króna fyrir jólin. Þetta eru börnin sem fara í jólaköttinn fá hvorki ný föt né nýja skó. Þetta er börnin sem eiga frekast á hættu að vera lögð í einelti, börnin sem fá engar tómstndir sem kosta peninga af því að þeir eru einfaldlega ekki til.“

Inga segist ekki þurfa að tíunda frekar um það sem liggur í framtíð flestra þessara barna. „Þið vitið það öll,“ segir hún.

„Stjórnleysi, trúleysi, virðingarleysi er það sem svífur yfir vötnunum í dag. Stjórnvöld láta sér á sama standa þótt fólk eigi hvorki í sig né á. Sama þótt fólk eigi ekki í nein hús að vernda. Málin eru sett í nefnd. Með öðrum orðum, ábyrgðinni er fleygt út um gluggann.“

Inga segir „þessa svokölluðu valdhafa“ hvorki hafa visku né getu til að takast á við verkefnin sem þeir voru kjörnir til að sinna. Hún segist draga þá ályktun frekar en að halda að þessir einstaklingar séu „mannvonskan holdi klædd.“

Þá segir Inga að eitt sé þó alveg víst, fátæktin og vonleysið sem fjöldi Íslendinga býr við sé í boði stjórnvalda. „Það er nöturlegt til þess að vita að Alþingi Íslendinga – æðsta stofnun þjóðarinnar skuli ekki sjá sóma sinn í því að rétta þeim hjálparhönd sem búa hér í sárri neyð, heldur þvert á móti múra en rammgerðari fátækragildru um þá sem þau voru kjörin til að vernda,“ segir hún.

„Þetta er allt mannanna verk!“