Páll Magnússon er á meðal þeirra þingmanna Sjálfstæðisflokksins sem hafa undanfarna mánuði viðrað miklar efasemdir um að Alþingi samþykki þriðja orkupakkann. Í pistli sem birtist í Morgunblaðinu í dag segist hann ekki vera búinn að skipta um skoðun þrátt fyrir að forsendurnar fyrir innleiðingunni ekki lengur hinar sömu og hann var áður andvígur.
Í frétt Morgunblaðsins í desember síðastliðnum kom fram að minnst sex þingmenn Sjálfstæðisflokksins hefðu lýst yfir efasemdum sínum varðandi það Alþingi samþykki þriðja orkupakka Evrópusambandsins í gegnum EES-samninginn.
Þingmennirnir auk Páls voru þeir Jón Gunnarsson, Brynjar Níelsson, Njáll Trausti Friðbertsson og Óli Björn Kárason auk þess Bjarni Benediktsson, formaður Sjálfstæðisflokksins, fjallaði um málið með gagnrýnum hætti. Landsfundur Sjálfstæðisflokksins í mars á seinasta ári ályktaði gegn því að frekara vald yfir íslenskum orkumálum væri framselt úr landi.
„Það gerir mig fyrirfram mjög tortrygginn ef það er eitthvað sem hugsanlega skerðir óskorað forræði okkar yfir því tvennu sem skapar sérstöðu okkar gagnvart öðrum Evrópulöndum; það er að segja fiskveiðarnar okkar, sjávarútvegurinn og síðan orkumálin,“ sagði Páll meðal annars í samtali við Morgunútvarpið á Rás 2 í nóvember síðastliðnum. Þá sagðist hann ekki vera búinn að taka endanlega afstöðu til málsins, hann vildi fá að kynna sér öll gögn og fá svör við mögulegum afleiðingum þess að hafna þriðja orkupakkanum.
„Það er nú bara þannig að það er Alþingi sem á síðasta orðið. Og það er auðvitað í höndum Alþingis að segja já eða nei. Þetta er ekki þannig að ríkisstjórnin per se eða embættismenn taki einhverjar ákvarðanir og stilli svo Alþingi upp fyrir framan það. Ef Alþingi vill segja nei þá segir Alþingi nei.“
Í fyrrnefndum pistli sem birtist í Morgunblaðinu í dag nefnir Páll þrjár helstu ástæður þess að hann var andvígur innleiðingu orkupakkans. Nefnir hann að í fyrsta lagi „voru uppi vel rökstuddar efasemdir um að það valdaframsal sem fælist í innleiðingunni stæðist íslensku stjórnarskrána.“ Í öðru lagi „komu fram áhyggjur af því að íslensk stjórnvöld hefðu ekki endanlegt ákvörðunarvald um það hvort sæstrengur til raforkuflutnings yrði lagður milli Íslands og Evrópu.
Þriðja ástæðan að sögn Páls var sú að „ekki virtist ljóst hvort Ísland yrði með einhverjum hætti undirselt sameiginlegri raforkupólitík Evrópu.“
Páll ítrekar að hann hafi ekki skipt um skoðun varðandi innleiðingu orkupakkans.
Í fyrsta lagi er nú búið þannig um hnútana að stjórnarskrárvandinn er ekki lengur til staðar – að mati sömu varfærnu fræðimannanna og ég fylgdi að málum þegar þeir sögðu að hann væri fyrir hendi.
Í öðru lagi er nú hafið yfir allan vafa að það verður enginn sæstrengur lagður til raforkuflutnings án þess að Alþingi taki um það sérstaka ákvörðun.
Í þriðja lagi er nú alveg á hreinu að á meðan enginn er sæstrengurinn hefur raforkupólitík í Evrópu, á borð við þá sem snýr t.d. að verðlagningu, ekkert gildi og enga þýðingu á Íslandi. Með öðrum orðum: innleiðing 3. orkupakkans leiðir ekki af sér hærra raforkuverð til notenda á Íslandi.
Og nú spyr ég sjálfan mig: skipti ég um skoðun? Svarið er aftur nei. Öllum efasemdum mínum var mætt. Og ég er spurður: stangast þetta ekki á við ályktun síðasta landsfundar Sjálfstæðisflokksins um þessi mál? Enn er svarið nei. Sú ályktun var svohljóðandi: „Sjálfstæðisflokkurinn hafnar frekara framsali á yfirráðum yfir íslenskum orkumarkaði til stofnana Evrópusambandsins.“ Ekkert af þeim þingmálum sem nú liggja fyrir um 3. orkupakkann felur í sér að gengið sé gegn þessari ályktun. Af samtölum mínum við sjálfstæðisfólk á fyrrnefndum landsfundi réð ég að flestir höfðu áhyggjur af 3. orkupakkanum af sömu eða svipuðum ástæðum og ég rakti hér að framan. Þær áhyggjur eru óþarfar.
