Simon Jenkins fjallar um það í pistli í Guardian hvernig fjölmiðlar ala á ótta og óöryggi sem aldrei fyrr. Birtist meðal annars í því hvernig er fjallað um glæpi, innflytjendur, hvernig erlendar fréttir eru settar fram. Jenkins nefnir líka fjölmiðlaumfjöllun fyrir þjóðaratkvæði um veru Breta í Evrópusambandinu og segir að báðar fylkingarnar geri út á óttann og óöryggið. Meira að segja kosningar um borgarstjóra í London, borg þar sem ríkir ótrúleg velmegun, séu lagðar út eins og þar sé yfirvofandi ógn og skelfing.

Marsbúi sem kæmi til Bretlands myndi álykta af notkun fjölmiðla að þarna sé ríki þar sem allt er í eymd og vesöld, segir Jenkins.

Jenkins er gamall fréttahaukur, en segir að áður fyrr hafi fjölmiðlar ekki boðið upp á jafn mikla og ítarlega umfjöllun um hörmungar í heiminum, 24/7 eins og hann kallar það. Góðu fréttirnar sem birtust hafi verið fleiri – jú, stundum hafi verið af þeim áróðurskeimur, en samt hafi verið meira jafnvægi.

Nú tapi fjölmiðlar sér í vikulangri móðursýki ef til dæmis fréttist af hryðjuverkaárás.

Samt sé staðreyndin sú að glæpatíðni í Bretlandi sé fallandi, velmegun aukist og fólk lifi lengur en áður. Á heimsvísu sé mannkynið að sigrast á ýmsum sjúkdómum, tæknin bæti tilveru fólks og dauðsföll vegna stríðsátaka séu mun fátíðari en áður. Veröldin hafi verið að þróast í átt til meiri friðar og umburðarlyndis. En þegar slíku sé haldið fram sé því oftastnær afar illa tekið í fjölmiðlunum, eins og það sé fásinna að benda á þvíumlíkt, nánast eins konar svik.

Jenkins nefnir eitt mein sem fer mjög vaxandi, hefur margfaldast ef marka má tölfræðina. Það er alvarlegt þunglyndi. Ein skýringin er líklega sú að fleiri leita sér hjálpar og greiningar eru betri, en Jenkins spyr líka um hlut fjölmiðla í að ala á þunglyndinu. Vondar fréttir allan sólarhringinn, alla daga ársins, valda kvíða og öryggisleysi.

Jenkins nefnir að lokum eina góða frétt sem fjölmiðlar í Bretlandi muni ekki geta komist hjá því að flytja, en það er 90 ára afmæli Elísabetar drottningar. Hann segist reyndar sjálfur ekki vera mikið fyrir kóngafólk, en samt sé þetta eins og ljós í svartnættinu.