Þessar ljósmyndir eru teknar í Miðbænum í Reykjavík 1. maí 1974. Þarna fer kröfuganga frá Hlemmi og niður á Lækjartorg og má sjá ýmis slagorð á borðum og spjöldum, sum gætu jafnvel átt við enn þann dag í dag.

En ég ætla ekki að fjalla um það, heldur um tíðarandann og tískuna sem birtist í myndunum.

Hér má sjá göngumenn fara framhjá húsunum að Laugavegi 72-76. Þau standa öll enn, en það sem vekur athygli er hversu timburhúsin eru skelfilega illa farin, þau virðast nánast að hruni komin, illa máluð og hrörleg. Svona var timburhúsabyggðin á þessum tíma, enda ekki talið að hún ætti neina framtíð fyrir sér.

Þeir sem horfa með fortíðarþrá til Miðbæjarins gætu jafnvel læknast af því að sjá þessa mynd og aðrar í þessum dúr.

Neðri myndin er tekin á Hlemmtorgi. Við sjáum þarna ungan mann með kröfuspjald, upphæðirnar þarna eru í gömlum krónum. En það var klæðnaðurinn sem ég ætlaði að staldra við. Fimm einstaklingar á myndinni eru í flíkum sem á sínum tíma voru kallaðar „kanaúlpur“ eða „lúðaúlpur“.

Þegar ég var í Hagaskóla gengu flestallir krakkarnir í svona úlpum. Þær hafa varla verið mjög dýrar – og ekki þóttu þær sérlega smart, sbr. lúðanafnbótina. Að minnsta kosti var það svo að fyrsta stúlkan sem sýndi mér áhuga – það kom mér algjörlega í opna skjöldu – gerði þá kröfu til mín að ég kastaði lúðaúlpunni og klæddist henni aldrei framar. Í staðinn fékk ég Álafossúlpu sem þótti sýnu skárri.

En svona er tískan breytileg. Nú eru búðir upp og niður Laugaveginn sem selja ýmis afbrigði af lúðaúpunni – þær eru rándýrar og jafnvel kynntar sem hátískuvarningur.

Myndirnar eru úr afar skemmtilegri syrpu sem Jóhanna Ólafsdóttir tók. Hún gaf mér góðfúslegt leyfi til að birta þær.