Klisjan „skattar eru ofbeldi“ dúkkar upp á tveimur stöðum í dag. Annars vegar hjá nýjum þingmanni, Pawel Bartozsek, hins vegar hjá Heiðrúnu Lind Marteinsdóttur, framkvæmdastjóra SFS – gamla LÍÚ. Það er merkilegt að sjá þennan mjög svo Ayn Rand-lega frasa koma upp úr kafinu svo stuttu eftir kosningar – og kannski ekki síður að heyra talsmann stórra hagsmunasamtaka halda þessu fram.
Það eru svosem ekki ný tíðindi að í réttarríki hefur ríkisvaldið rétt á að á að beita valdi, og það er einkaréttur – en það er fulllangt gengið að kalla það ofbeldi. Ríkið getur lokað fólk inni í fangelsi ef tilefni þykir til, það getur sektað þá sem aka bifreiðum of hratt – og já, það getur innheimt skatta.
Það getur líka skyldað foreldra til að sjá til þess að börn þeirra gangi í skóla, svo nokkuð sé nefnt. Á móti þarf það að sjá fyrir menntun, heilbrigðisþjónustu, löggæslu, samgöngum, svo nokkuð sé nefnt.
Með sömu rökum má segja að þarna sé ofbeldi á ferðinni. Því hvarvetna er ríkið að baki með hótun um að grípa inn í ef ekki er farið eftir settum reglum og lögum.
Síðan setjum við alls konar takmörk á það hvernig þessi „valdbeiting“ fer fram. Í vestrænum lýðræðissamfélögum eru mannréttindi hátt skrifuð svo verulega hefur verið þrengt að valdinu. Við heimilum til dæmis ekki dauðadóma. Við reynum að gæta þess að refsingar og viðurlög séu hæfileg. Og líka að skattprósentur séu ekki alltof háar.
Valkosturinn er nefnilega ofbeldi. Það er þar sem hið raunverulega ofbeldi kemur til skjalanna. Mannfélög þar sem hnefarétturinn ræður og hinir frekustu og sterkustu hrifsa til sín það sem þeir vilja og undiroka hina. Það er það sem kallast dystopia.
