Það benti flest til þegar ég skrifaði pistil fyrr í dag að Katrínu Jakobsdóttur myndi mistakast að mynda fimm flokka stjórnina sem innihéldi VG, Pírata, Viðreisn, Samfylkingu og Bjarta framtíð. Það kom svo í ljós nú undir kvöld, ég segi reyndar eins og er, ég hef ekki haft nokkra trú á að þetta myndi takast.
Katrín er enn með stjórnarmyndunarumboðið. Hlýtur að halda áfram að reyna – það er líklegt að hún splæsi allavega einum fundi á þann möguleika að hafa Framsóknarflokkinn með. Ekki er sennilegt að það verði barn úr brók, þar yrði Björt framtíð líka að vera með en hún er heitbundin Viðreisn, í bili. Og ekki eru beint kærleikar milli Framsóknar og Pírata.
Benedikt Jóhannesson telur sig líklega eiga að fá stjórnarmyndunarumboðið en það er vandséð hvað hann eigi að gera með það. Stjórnarmynstrin sem hann gæti komið á hafa þegar verið rædd – með aðra en hann í forsvari. Benedikt þarf að vera ansi skapandi í hugsun til að koma saman stjórn
Þá er spurning hversu lengi bandalag Bjartrar framtíðar og Viðreisnar hangir saman. Sú staða gæti komið upp að í spilunum væri ríkisstjórn þar sem annar hvor flokkanna væri með. Manni sýnist að helsta fyrirstaðan fyrir fimm flokka stjórninni hafi verið ágreiningurinn milli VG og Viðreisnar – BF er nær vinstri flokkunum.
Katrín gæti líka átt djarfan leik og farið að tala við Sjálfstæðisflokkinn um stjórn þar sem VG gæti fengið til dæmis heilbrigðis-, velferðar- og menntamálin. Margir Sjálfstæðismenn eru móttækilegir fyrir slíku, en þeir myndu samt vilja leiða slíka ríkisstjórn, gæfu það seint eftir.
Annars er líklegast að boltinn berist um síðir aftur til Bjarna Benediktssonar sem myndi þá fara sama hringinn og fyrr – í annarri umferð geta farið að gerast hlutir sem virtust óálitlegir í fyrri umferð. Bjarni hlýtur reyndar þegar að vera kominn á stúfana að kanna þá.
Takist það ekki verður farið að tala um minnihlutastjórn til bráðabirgða og væntanlega aðrar kosningar.
En eins og sagði í greininni fyrr í dag er líklegt að kosningar yrðu óskastaða fyrir sitjandi ríkisstjórn, Sjálfstæðisflokkinn og Framsókn. Þeir gætu þá bent á óeiningu og óreiðu meðal stjórnarandstöðuliðsins – notað það til hins ítrasta í kosningabaráttu.
