Mánudagur í nóvember. Það er rigning, ekkert skyggni, vindurinn blæs, mjög þungbúið. En miðbærinn er troðfullur af ferðamönnum. Það er fullt inni á öllum veitingahúsum, líka lélegu veitingahúsunum. Sumir túristarnir reyna að nota regnhlífar, en vita ekki að það er vonlaust á Íslandi.
Við göngum úr Skipholti niður Brautarholtið yfir Hlemminn. Í hverfinu þarna í kring úir og grúir af nýjum hótelum. Maður kann ekki að nefna þau. Þetta er dálítið grámyglulegt, mikil steinsteypa, hvergi sést grænn blettur. Það vantar ekkert upp á þéttingu byggðarinnar þarna.
Svo gengur maður niður aðalgötuna, Laugaveginn. Upplifir það eins og maður sé eini Íslendingurinn fyrir utan einn róna sem hímir við hraðbanka.
Og maður spyr – hvað er allt þetta fólk að gera hérna?
