Peter Preston, fyrrverandi ritstjóri Guardian og einn virtasti blaðamaður á Bretlandi skrifar um frammistöðu fjölmiðla gagnvart Donald Trump. Frambjóðandinn hefur náð að vaða uppi í sjónvarpi í langan tíma og lengst af var það alveg gagnrýnislaust. Það var eins og sjónvarpið elskaði hann, gæti ekki fengið nóg af honum.

Þetta vekur upp spurningar um sjónvarp sem fréttamiðil. Er það einfaldlega hlutverk sjónvarps að miðla því sem fólk segir, án þess að skoða staðhæfingarnar nánar, – eða kannski þá eins og víða er í Evrópu að gefa öllum nokkurn veginn jafnan tíma í kosningum, alveg burtséð frá því hvaða firrum þeir halda fram.

Preston bendir svo á að það hafi verið tvö dagblöð sem hafi farið að stunda alvöru blaðamennsku í tilviki Trumps. The New York Times og The Washington Post. Þau hafi flutt fréttir og breytt kosningunum. New York Times kom upp um að Trump hefði ekki borgað skatta í átján ár, Washington Post birti myndbönd sem sýndu hið fúla kvenhatur Trumps.

Sjónvarpsstöðvar hegðuðu sér eins og stórfyrirtæki sem hafa miklu að tapa, segir Preston, aðhöfðust ekki eins og NBC sem vissi af Trump-myndbandinu en lét sér nægja að senda það milli stjóra og lögfræðinga á stöðinni þangað til einhver einfaldlega sendi það til Washington Post.

Hvað hefði BBC gert spyr? spyr Preston að lokum. Það er sífellt verið að hamast á stofnuninni og hún býr við stöðuga hótun um að fjárveitingar verði skornar niður. En hvaða ályktanir er hægt að draga af umfjöllun BBC á tíma Brexit atkvæðagreiðslunnar, spyr hann,  var hún hlutlaus eða kannski bara gagnslaus?