Hér í Grikklandi er Evrópukeppnin í fótbolta send út á ríkissjónvarpsstöðinni ERT. Þetta þýðir að víða eru sjónvörp þar sem leikirnir eru sýndir – og auðvelt er að nálgast þá. Mér sýnist reyndar að út um Evrópu sé mótið gjarnan sýnt á ríkisstöðvum,  í Skandinavíu eru það DR, NRK, SVT og YLE, í Þýskalandi AED og ZDF og í Bretlandi BBC. Sums staðar eru þessar stöðvar í samstarfi við aðrar stöðvar – hérna má sjá yfirlit um þetta.

Almennt fer betur á því að stórir viðburðir eins og þessir séu í opinni dagskrá sem allir geta séð fyrirhafnarlítið,  þannig var það áður fyrr og það á enn við um Ólympíuleika.

Ég get ekki sagt að brennandi áhugi hafi verið fyrir leiknum í gær – við horfðum á hann í háskerpu utandyra á veitingastað, tveir feðgar, og svo ungt par frá Ungverjalandi. Við fögnuðum þegar Íslendingarnir skoruðu, Ungverjarnir fögnuðu þegar lið þeirra jafnaði. Sonur minn var mjög móðgaður yfir því.

En það verður að segjast eins og er, að þegar maður horfði á leikinn svona í ró og næði, víðs fjarri allri stemmingu og hvatningarhrópum – þá blasti við að þetta var alls ekki nógu gott. Af hverju gekk Íslendingunum svona illa að senda boltann á milli sín? Af hverju lögðust þeir í vörn gegn liði sem oft hafði verið sagt að væri lakara en okkar?

Nú sé ég að Lars Lägerbeck er hundfúll og segir að íslenska liðið hafi spilað „án allrar skynsemi“. Jú, einhvern veginn virkaði það þannig héðanífrá séð. Tölfræði sem birtist á Vísi segir sína sögu:

71 prósent sendinga íslenska liðsins heppnuðust í leiknum eða 147 af 207. Ungverjar voru með 391 fleiri heppnaða sendingu í þessum leik en 538 af 605 sendingum heppnuðust hjá ungverska liðinu eða 89 prósent.

Íslendingar eiga margfalt færri sendingar en Ungverjarnir en miklu hærra hlutfall af þeim ratar ekki á samherja. Maður skilur að leikurinn hafi spilast svona gegn hinum snöggu og flinku Portúgölum – sem nú verða að fara að teljast frekar óheppnir – en varla gegn hinum mun þyngri Ungverjum.