Það besta sem gæti gerst fyrir Ísland varðandi Norðurskautið er að þar verði ekkert gert.

Ekki borað eftir olíu.

Ekki grafið eftir málum.

Verstu hugsanlegu bandamenn Íslendinga í norðurhöfum eru Rússar. Þeirra markmið er óhindruð nýting olíu og málma. Og þeir auka hernaðarumsvif sín í þessum tilgangi.

Einhverjar siglingar yfir Norðurskautið gætu svosem verið Íslendingum til hagsbóta, en þær virðast ansi fjarlægur draumur.

Það er þó ekki víst – slíkar siglingar bjóða heim hættu á stórum sjóslysum með tilheyrandi mengun. Það er ekki grín ef stór olíuskip farast í norðurhöfum. Siglingaleiðin yfir pólinn mun alltaf vera mjög erfið.

Það er eðlilegast fyrir  Íslendinga að stilla sér upp með Evrópusambandinu á norðurslóðun. Evrópusambandið hefur lagt áherslu á umhverfisvernd í norðrinu og friðun. Þetta hefur Michel Rocard, fyrrverandi forsætisráðherra Frakka sérlegur sendimaður í málefnum pólsins, margítrekað á ferðum sínum hingað.

Rocard þykir verst að ekki sé hægt að fara með Norðurlpólinn eins og Suðurpólinn – semsagt að láta hann vera alþjóðlegt verndarsvæði. Verndun Suðurskautsins er til algjörrar fyrirmyndar. En það gengur víst ekki vegna þess að landhelgi stórra ríkja nær langt upp að pólnum. Þar eiga Rússar langstærsta hlutinn, Norðmenn, Grænlendingar/Danir, Bandaríkjamenn og Kanadamenn eiga líka landhelgi að Norðurskautinu – Ísland er aftur mun sunnar.

Angela Merkel, kanslari Þýskalands, ítrekaði þessi friðunarviðhorf þegar hún ávarpaði ráðstefnuna Arctic Circle í gegnum myndband. Merkel sagði að nauðsynlegt væri að setja svæði á norðurslóðum undir sérstaka vernd:

„Það er hins vegar mun erfiðara að hafa stjórn á afleiðingum umhverfisslysa. Það gerir það enn meira áríðandi að stefnan varðandi norðurslóðir sé mótuð með varkárni. Ég yrði því ánægð ef við gætum náð samkomulagi um að tiltekin svæði á norðurslóðum nytu sérstakrar verndar. En svæðið hefur nú þegar unnið sér táknræna stöðu í baráttunni gegn loftslagsbreytingunum.“