Ung kona sem ég þekki spurði mig hvað yrði af öllum bókunum, bókaútgáfunni og rithöfundunum þegar kynslóð hennar yrði fullorðin.

Hún sagði að afar fáir úr vinahópi sínum læsu bækur. Þeir væru teljandi á fingrum annarrar handar.

Ég tek fram að þessi vinkona mín er vel menntuð, af menningarheimili, ég geri ráð fyrr að flestir vinir hennar komi úr slíku umhverfi.

Og hún spurði líka hvort ég kynni einhverjar skýringar á því að þetta unga fólk læsi ekki bækur, aðra en að það væri margvísleg önnur afþreying sem glepur hugann?

Það var fátt um svör hjá mér – ég stundi eitthvað um hvort ný tækni, eins og spjaldtölvur, gæti kannski eflt bóklestur? Að það væri reyndar svo að kynslóð hennar hefði haft aðgang að miklu betri barnabókum en mínir jafnaldrar. Að það væri farið í alls kyns lestrarátök – sem ég vissi svosem ekki hverju skiluðu. Að mikil notkun á miðlum eins og Facebook yllu því að fólk ætti erfitt með að einbeita sér að lengri textum.

Í raun veit ég þetta ekki, en þetta hljóta að vera alvarleg tíðindi fyrir bókmenntaþjóðina.