Takmörkuð ábyrgð í fyrirtækjarekstri virðist vera einhvers konar þjóðarböl á Íslandi.

Menn stofna fyrirtæki, skuldsetja upp í rjáfur, labba svo burt eins og ekkert sé, skipta um kennitölur.

Ætlast til þess að samfélagið haldi áfram að sýna þeim virðingu – og, það sem verst er, það heldur nefnilega áfram að gera það.

Um þetta er fjallað í Fréttablaðinu í dag – hver er annars eigandi þess?

Í blaðinu er rætt við Halldór Grönvöld, framkvæmdastjóra ASÍ. Hann hefur látið taka saman tölur sem sýna að siðleysi ríkir í viðskiptalífinu hér:

„Aðeins 2,4 prósent fengust upp í kröfur samtals upp á 280 milljarða króna í þrotabúum fyrirtækja sem gerð voru upp á tímabilinu 1. mars 2011 til 1. mars á þessu ári.“

Þetta minnir á aðra grein sem birtist í blöðum í gær. Hún er eftir Agnesi Bragadóttur og þar er spurt stórra spurninga. Greinin fjallar um umsvif Jóhannesar, sem eitt sinn var kenndur við Bónus, Agnes spyr hvaðan evrurnar hans „Jóa“ komu?

„Í þessu felst að rekstrarfélagið fékk 20% afslátt með því að kaupa krónur fyrir evrur! Yfirgengilegt, segja menn. Hrunverjar hurfu úr landi með milljarða á milljarða ofan, í lánsfé, sem síðan var meira og minn afskrifað hjá þeim og þeir hinir sömu eru nú að lauma „evrunum sínum“ inn í landið á nýjan leik, til þess að fjárfesta í íslensku viðskipta- og atvinnulífi og hjóta að launum 20% afslátt hjá Má og félögum í Seðlabankanum. Hvað kallast þetta, spyrja menn og svara að bragði: Peningaþvætti. Getur það virkilega verið?“