Tónleikar Berlínarfílharmóníunnar í Hörpu í gær ollu engum vonbrigðum. Hljómsveitin var í einu orði sagt stórkostleg. Hún er í rauninni eins og stórt hljóðfæri í höndum hljómsveitarstjórans, sumir myndu segja vél, en um leið er mikil spilagleði í sveitinni – maður fylgist með einstaka hljóðfæraleikara og það er eins og hann sé á fullu að tjá sig persónulega innan þessa stóra ramma.

Annar eins tónlistarflutningur hefur líklega aldrei heyrst á Íslandi, enda stóðu áhorfendur upp í lok tónleikanna og fögnuðu ákaft.

Stjórnandi Berlínarfílharmóníunnar, Sir Simon Rattle, er breskur. Hann varð frægur þegar hann reif upp sinfóníuhljómsveit Birmingham á sínum tíma og gerði hana að einni athyglisverðustu hljómsveit í heimi. Hann tók við Berlínarfílharmóníunni sem aðalstjórnandi 2002 – eitt sérkenni hljómsveitarinnar er að hún fær sjálf að kjósa um aðalhljómsveitarstjórann. Þetta er merkilegt fyrirkomulag, Rattle var síðast endurkjörinn 2008.

Eftir tónleikana lauk Rattle miklu lofsorði á Hörpu. Hann sagði í stuttri ræðu að hljómsveitin myndi fara út í heim og segja frá því að Íslendingar hefðu eignast frábært tónleikahús. Ég náði svo að eiga nokkur orð við hann, hann virtist vera í skýjunum og sagði: „What a place! What a place!“ Hvílíkur staður!