Eins og ég nefndi í Silfri Egils í dag hef ég ekki sérstaka trú á að nýju framboðin nái fulltrúum sínum inn á Alþingi – nema þá í mjög takmörkuðum mæli. Það þarf mikið til að hrófla við fjórflokknum, miklu meira en nú er komið fram hjá nýjum flokkum og flokksbrotum.

Flest virðast þau vanmeta þátt pólitískra leiðtoga – það kannski fallega hugsað að vilja ekki púkka upp á leiðtoga, en þegar á hólminn er komið samsama kjósendur sig við leiðtoga – í kosningabaráttu verða þeir táknmyndir. Ef leiðtogana vantar þurfa hugmyndirnar að vera ansi skýrar, talsvert virðist vanta upp á það.

Lilja Mósesdóttir vill helst ekki leiða flokk sinn Samstöðu – sem hún þó stofnaði. Dögun er samansafn hópa sem maður er ekki viss um að passi sérlega vel saman. Maður sér ekki betur en að þessir flokkar séu að takast á um nákvæmlega sama fylgið.

Frá Betri framtíð hefur maður ekki séð annað en tvíeykið Guðmund Steingrímsson og Heiðu Kristínu, er alvara á ferðum þarna eða er þetta einhvers konar útibú frá Besta flokknum? Ef stendur til að stofna alvöru frjálslyndan miðjuflokk útheimtir það meiri elju en maður hefur séð hingað til úr þessum herbúðum.

Hægri grænir eru annars staðar í pólitíska litrófinu, til hægri við Sjálfstæðisflokkinn – boðskapurinn er svosem ágætlega skýr, flokkurinn er meira hægri en grænn, en maður sér ekki að fylgið muni leita þangað í stórum stíl frá móðurskipinu.

Ég sagði líka, og ég held það sé nokkuð til í því, að Pírataflokkur væri líklegastur af nýjum framboðsöflum til að ná fólki á þing. Píratar eru hreyfing sem hefur átt velgengni að fagna í Þýskalandi og Svíþjóð. Hugmyndir þeirra um beint lýðræði og upplýsingafrelsi höfða sterkt til ungs fólks – og gætu gert það líka hér, í svo netvæddu samfélagi.