Stóriðjunni í landinu er tæplega vorkunn þó hún haldi áfram að greiða  raforkuskatt sem var lagður á hana eftir hrun – til að aðstoða við að koma íslenska ríkinu aftur á réttan kjöl.

Það er stundum eins og þeir sem hafa yfirráð yfir helstu atvinnuvegum landsins telji að almenningur eigi að bera allar byrðarnar – þannig eru hjóðin í stórútgerðinni og það sama heyrist nú frá stóriðjunni. Miklir tilflutningar fjármagns hafa orðið til þessara greina.

Það er vísað í að samningur við ríkið hafi kveðið á um að þessi skattur næði bara til 2013. Það er reyndar ákveðinn lúxus að geta samið við ríkið um hvað maður greiðir í skatt – flestum einstaklingum og lögaðilum er ekki boðið upp á slíkt.

Þeir borga bara upphæðina á álagningarseðlinum.

Stóriðjan nýtur þess nú að innlendur kostnaður hefur lækkað mikið vegna falls krónunnar. Aðstæður hafa ekki breyst þótt nokkur ár séu liðin, krónan er enn mjög lágt skráð.

Það er varla ofætlun að stóriðjan greiði fyrir þetta – erlendis er það kallað windfall-skattur. Í öðru lagi viðurkenna flestallir að orkuverðið sem stóriðjan borgar er alltof lágt – meira að segja forstjóri Landsvirkjunar er þeirrar skoðunar – í raun þyrfti að taka upp alla orkusamningana.

Gleymum því heldur ekki að stóriðjan er í eigu erlendra auðhringa – þeir eru ekki góðgerðarfyrirtæki sem gefa neitt eftir heldur reyna af ítrasta mætti að hámarka hagnað sinn fyrir hluthafa. Íslenska ríkið á náttúrlega að umgangast stóriðjuna með sama hætti – að hámarka tekjur sínar af henni.