Það hefur orðið venja á Íslandi að ráðherrar segja aldrei af sér. Það þarf að slíta þá úr ráðherrastólum og bera þá út ef þeim verður á í messunni – og það er sjaldnast gert.

Viðkvæðið er gjarnan – fyrst hann fór ekki, af hverju ætti ég þá að fara?

Þetta er notað í máli Jóns Bjarnasonar, og það er vissulega margt til í því að Steingrímur J. Sigfússon hefði mátt hugleiða afsögn vegna Icesave – nú eða fjárstyrkjanna til VSB og Sögu.

Síðasti ráðherrann sem sagði af sér á Íslandi var Björgvin G. Sigurðsson – en það gerði hann reynda alveg á síðustu stundu, rétt áður en ríkisstjórnin sem hann sat í féll.

Og þaráður – hver sagði af sér þá? Ég man það bara ekki.

Hérna þarf viðhorfsbeytingu sem hefði kannski átta að vera partur af uppgjörinu eftir hrun.

Hún felst í því að ráðherrar eigi ekki stólana sem þeir setjast í, að ráðuneytin séu ekki lén eða hlunnindi þeirra, að það þyki nokkuð sjálfsagt að skipta um ráðherra sem standa sig ekki og að þess sé gætt að ráðherrar hafi eitthvað til brunns að bera, en komist ekki einungis í embættin vegna stöðu þeirra í kjördæmum eða innan flokks.

Og kannski er eitthvað til í því sem hefur verið sagt að þetta orð, ráðherra, sé ómögulegt. Því í þessu starfi á ekki að felast herradómur eða drottnunarvald, heldur óeigingjörn þjónusta við almenning.