Það er deilt um hvenær skuli halda landsfund Sjálfstæðisflokksins. Stafar meðal annars af ágreiningi um hvort skilgreina eigi landsfund sem var haldinn í fyrra sem alvöru landsfund eða auka landsfund.

En það er ekki nýtt að hringlað sé með landsfundi. Á hápunkti Davíðstímans frestuðu þeir Davíð Oddsson og Kjartan Gunnarsson landsfundum eftir hentugleikum og það gat liðið ansi langur tími milli funda.

Lýðræðið var þá heldur ekki upp á marga fiska í flokknum, það ríkti hálfgerð ógnarstjórn eins og þegar Ólafur F. Magnússon var baulaður út úr flokknum þar sem hann stóð í pontu á landsfundi og mælti fyrir umhverfismálum.

En landsfundirnir síðustu hafa reyndar verið nokkuð ankanalegir. Á þeim síðasta var kjör varaformanns aðalmálið eftir að Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir sagði af sér. Og þarsíðasta fundinn má segja að Davíð Oddsson hafi eyðilagt með ræðu sinni þar sem hann fann sök á hruninu hjá öllum nema sjálfum sér – það var ræða full af heift, sjálfsvorkunn og ásökunum í allar áttir. Við hana má í raun segja að landsfundurinn hafi dottið í sundur – og þar glataðist skýrsla framtíðarnefndarinnar sem átti að vera aðalmál fundarins.