„Eigum við að tala um Evrópusambandið núna? Er núna rétti tíminn? Vill þjóðin það? Vill Evrópusambandið það? Í síðasta sjónvarpsþætti um Ráðherrann var allavega aðild Íslands að Evrópusambandinu aðalmálið.“
Svona hefst pistill sem Ágúst Ólafur Ágústsson, þingmaður Samfylkingarinnar, skrifar en pistillinn var birtur undir yfirskriftinni „Milljón krónu spurningin“ á Vísi í dag.
Ágúst segir að nú sé Ísland að ganga í sína dýpstu kreppu í 100 ár. „Virði krónunnar hefur lækkað um 18% á árinu en það þýðir að peningar venjulegs fólks hafa rýrnað um næstum fimmtung á þessu ári. Á sama tíma gera mörg af hinum stærstu fyrirtækjum landsins upp í evru eða dollar. Hinir ríku verja sig síðan sérstaklega fyrir gengissveiflum krónunnar,“ segir hann.
„Það gerðist líka í síðasta hruni“
Samkvæmt Ágústi er veruleg hætta á að gengi krónunnar gefi meira eftir. „Það þýðir verðbólga sem þýðir hækkun vaxta. Og verðtryggingin kikkar þá inn. Þetta er hinn klassíski dans íslensku krónunnar,“ segir hann. „Stundum er sagt að krónan sé svo heppileg vegna þess að hægt sé að taka efnahagsleg högg í gegnum gengisfellingu í stað atvinnuleysis. Þessi kenning gengur bara ekki upp. Núna er þjóðin að upplifa gengisfellingu OG hátt atvinnuleysi. Það gerðist líka í síðasta hruni.“
Ágúst segir að það megi minna á að gengisfelling sé engin efnahagsleg töfralausn. „Heldur felur hún í sér umfangsmikla færslu verðmæta frá almenningi, sem er fastur í krónum og háður innfluttum vörum, og til sjávarútvegsfyrirtækja og annarra útflutningsgreina sem eru með tekjur í erlendri mynt.“
„Sérhagsmunir hinna ríku vilja halda í krónuna“
Ágúst vill að þeir sem lesi pistilinn hans spyrji sig að þessari spurningu: „Af hverju eru fjármagnseigendur (milljarðamæringarnir) og stórútgerðin svo tilbúin að verja krónuna svo hatrammlega þegar þessir hópar annaðhvort gera upp í erlendum gjaldmiðli eða stunda umfangsmiklar gengisvarnir?“
Hann segir ástæðuna fyrir þessu vera augljósa. „Þessi aðilar hagnast á krónunni. Ef þú átt pening, eins og fjármagnseigendur eiga nóg af, eru háir vextir góðir. Vextir eru ekkert annað en verð á peningum. Og þá er verðtryggingin einnig góð því hún verndar fjármagnið fyrir verðbólgu,“ segir hann.
„Þess vegna er verðbólgan meira að segja ekki slæm fyrir auðmennina. Og þegar kemur að útgerðinni þá fær hún regluleg hjálp í gengum gengisfellinguna enda þýðir gengisfelling meiri gjaldeyrir til útgerðarinnar fyrir fiskinn. Þetta er því raun afskaplega einfalt. Sérhagsmunir hinna ríku vilja halda í krónuna og því erum við með krónuna. En hvað með hagsmuni almennings og lítilla og meðalstórra fyrirtækja? Fyrir þau er krónan efnahagsleg hengingaról.“
„Núna virðast auðmenn og stórútgerðin eiga ein lokaorðið“
Ágúst útskýrir að lokum hverjir helstu kostir Íslands eru við aðild að ESB og upptöku evru. „Aukinn stöðugleiki, lægra matvælaverð, lægri vextir til lengri tíma, minni gengisáhætta og gengissveiflur, minni verðbólga, auknar erlendar fjárfestingar og þar með aukin samkeppni, sanngjarnara landbúnaðarkerfi fyrir bæði bændur og neytendur, aukin áhrif á reglur sem núna taka hér gildi vegna EES, minni viðskiptakostnaður, bætt félagsleg réttindi og engin almenn verðtrygging.“
Svo segir hann að ekki megi gleyma því að Íslendingar eru evrópsk þjóð og að sem slík eigi hún heima í samfélagi annarra Evrópuþjóða. „Það atriði er ansi stórt atriði,“ segir hann.
„Samfylkingin hefur fyrir löngu komist að þeirri niðurstöðu að hagsmunum Íslendinga sé betur borgið innan ESB frekar en utan. Það er byggt á köldu hagsmunamati á almannahagsmunum en ekki á sérhagsmunum. Að mínu mati er það sömuleiðis engin tilviljun að nánast allar þjóðir Evrópu eru annaðhvort aðilar að ESB eða hafa sótt um aðild.“
Ágúst botnar pistilinn með því að segja að Íslendingar munu eiga lokaorðið þegar kemur að aðild að ESB. „Auðvitað mun síðan íslenska þjóðin eiga lokaorðið um hugsanlega aðild. En núna virðast auðmenn og stórútgerðin eiga ein lokaorðið.“
