„Konan mín er alltaf að týna bíllyklunum sínum. Þess vegna gaf ég henni einu sinni í jólagjöf lyklakippu sem hægt er að forrita þannig, að hún þekkir rödd eigandans og svarar þá með klingjandi bjölluhljómi. Gjöfin vakti gleði enda bæði hagnýt og frumleg.“
Þannig hefst bráðskemmtilegur pistill eftir séra Svavar Alfreð Jónsson sem birtur er í fréttablaðinu Norðurlandi. Svavar heldur áfram:
„Síðla aðfangadagskvölds var uppþemban í meltingarfærunum eftir þungt borðhald orðin mér það óbærileg, að ég læddist fram í forstofu, lokaði hljóðlega á eftir mér og hleypti af mesta þrýstingnum með allnokkrum fyrirgangi,“ segir Svarar og heldur áfram:
„Var mér óðara svarað með háværu tísti úr lyklaskálinni.“
Upplýsir Svavar að hljóðið hafi komið frá lyklakippunni sem hafði verið lagt þar eftir að einhver hafði fiktað í henni.
„Með tístinu var kippan að gefa til kynna, að í henni hefði verið sett af stað óafturkræft raddþekkingarferli.“
Ægileg staðreyn rann upp fyrir Svavari að nú þyrfti hann að leysa vind hvað eftir annað ef ske kynni að lyklakippan myndi tínast.
„ … Yrði ég að ganga um svæðið, kallandi á lyklakippuna með þeirri þrumuraust, sem tækið hafði verið forritað til að þekkja, hvort sem við hjónin værum heima eða gestir í virðulegum samkvæmum úti í bæ.“
En hvað varð svo á endanum um kippuna góðu? Svavar útskýrir það á eftirfarandi hátt:
„Þannig atvikaðist það að þessi umræddu jól týndi frú Bryndís ekki bíllyklunum sínum heldur glataðist nýja lyklakippan hennar með dularfullum hætti.“
