Það er makalaust að verða vitni að því hversu áhugi erlendra fjölmiðla á kosningunum er mikill. Nú er ekki eins og atburðir í þessu 330 þúsund manna samfélagi hafi heimssögulega þýðingu, en samt er heimspressan að fylgjast með. Sjálfur hef ég verið að svara fyrirspurnum frá nokkrum af þekktustu fjölmiðlum í heimi og ég veit að svo er um fleiri blaðamenn, stjórnmálaskýrendur og stjórnmálafræðinga hér.

Áðan var ég til dæmis í annað skipti á þessu ári í spjalli við eitt stærsta dagblað í heimi, Asahi Shimbun í Japan. Þar er mikill áhugi á Íslandi – og reyndar velvilji líka.

Öðruvísi manni áður brá. Það var ekki eins og greint væri frá kosningaúrslitum á Íslandi í erlendum fjölmiðlum. Kannski kom einhvers staðar eindálkur. Ég man reyndar eftir frétt í frönsku blaði þegar borgarstjórnarmeirihluti Sjálfstæðisflokksins féll 1978.

Nú eru aðrir tímar. Ísland er stöðugt í fréttum – langt umfram mikilvægi landsins. Þetta byrjaði í hruninu þegar fjölmiðlar heimsins streymdu hingað, ég man eftir blaðamönnum sem komu hingað nánast af vígvellinum, í khaki-fötum, eins og við værum hér í framlínu heimsviðburða.

Svo kom gosið í Eyjafjallajökli, kosningar, Icesave-atkvæðagreiðslurnar, aftur kosningar, Panamaskjölin, landsliðið í fótbolta og enn einar kosningar.

Þær vekja athygli núna fyrst og fremst vegna tveggja hluta: Erlendu fjölmiðlarnir sjá þær sem eftirmála Panamahneykslisins og svo eru það Píratarnir sem vekja forvitni, eru náttúrlega óvenjuleg stjórnmálahreyfing, líka í alþjóðlegu samhengi.

Það er eitt sem erlendu fjölmiðlamennirnir nefna – sem er að útbreidd ónánægja með hefðbundin stjórnmál taki víðast hvar á sig ógeðfelldari myndir en hér.