Leikurinn sem stjórnmál eru hefur eyðilagt margan ágætan mann. Stjórnmál eru mannskemmandi.

Það má jafnvel segja gott fólk eigi það til að fara í hundana í stjórnmálum.

Svo er auðvitað talsvert af vondu fólki í stjórnmálum, valdasjúku, lygnu, hrokafullu fólki – ég held því miður að stjórnmál hafi aðdráttarafl fyrir það fólk sem er kallað sýkópatar.

En ég hef horft upp á það hvað eftir annað að fólk sem maður hefur trú á gengur í stjórnmálflokka og umhverfist á stuttum tíma. Það fer að spila í liðinu, verður tortryggið og vænisjúkt, getur ekki samþykkt neitt sem kemur frá pólitískum andstæðingum, hættir að geta talað af hreinskilni. Það verður eins konar stjórnmálavélar – ég fékk orðið af Facebook síðu Sigurðar Þórs Guðjónssonar.

Í pólitík á maður helst ekki að sýna veikleika, ekki að viðurkenna mistök, ekki að skipta um skoðun, ekki að segjast hafa rangt fyrir sér – upplýsingar í stjórnmálum eru til þess að staðfesta það sem maður vissi fyrir, ekki til að læra af þeim.

Þess vegna finnst mér ágætt hjá Jóni Gnarr að segja að sér finnist pólitíkin vera of hörð. Hann er ekki hefðbundinn pólitíkus og hann á ekki að spila eftir gömlu reglunum. Þetta minnir svolítið á Kjeld Magne Bondevik, forsætisráðherra Noregs, þegar hann viðurkenndi veikleika sinn hér um árið og ræddi opinskátt um þunglyndi sitt. Bondevik varð meiri maður að fyrir vikið.