Snemma á þessum áratug var nokkuð hávær umræða um aðskilnað ríkis og kirkju.

Ég man að þá settu kirkjunnar menn fram röksemdir sem ég skildi aldrei um að það væri þegar búið að skilja á milli með einhverjum hætti – nei, ég kann ekki að endurtaka þau rök vegna þess að ég botnaði ekki í þeim.

Þessi mál komust aðeins á dagskrá stjórnmálaflokkanna. Þá man ég að eini flokkurinn sem var hlynntur aðskilnaði var Frjálslyndi flokkurinn sem þá var undir forystu Sverris Hermannssonar.

Enginn annar flokkur hafði þetta á dagskrá sinni – það var reynt að koma tillögu um þetta í gegnum flokksþing hjá VG en þá gekk maður undir mann að afstýra því. Mig minnir að viðkvæðið hafi verið að þetta væri ungæðisháttur hjá yngra fólkinu í flokknum.

Nú er framundan stjórnlagaþing – og jú það eru býsna mörg mál sem þarf að ræða þar. Eitt er staða þjóðkirkjunnar. Líklega væri hreinlegast að hún missti þessa stöðu sína. Þetta segi ég ekki af neinni andúð í garð kirkjunnar, en það er tímaskekkja í samfélagi sem er sekúlaríserað eins og okkar að einn trúarhópur njóti slíkra fríðinda umfram aðra – og svo er hitt að það myndi líklega vera gott fyrir kirkjuna að losna úr þessu faðmlagi við ríkið.