Fyrirspurn Oddnýjar G. Harðardóttur, alþingismanns úr Samfylkingu, um lengd fréttaflutnings af landsfundum stjórnmálaflokka er mjög sérkennileg – í henni felst sterk krafa um ritskoðun og opinbera íhlutun í fréttaflutning.

Að baki virðist liggja sú hugmynd að pólitísk umfjöllun eigi að fara fram með skeiðklukku – semsagt að fréttamat fái ekki að ráða líkt og á fjölmiðlum alls staðar á Vesturlöndum.

Staðreyndin er sú að frekar lítið fréttnmæmt gerðist á flokksþingum Samfylkingarinnar og Vinstri grænna. Það var nánast business as usual, engar mannabreytingar, engar stefnubreytingar, menn forðuðust að ræða ágreining eða gera hann opinberan.

Öðru máli gegnir um landsfund Sjálfstæðisflokksins. Þar fóru fram spennandi formannskosningar, það urðu hörð átök um stefnuna í Evrópumálum – sem skiptir ansi miklu máli því uppi er sú kenning að Ísland fari aldrei í Evrópusambandið nema drjúgur hluti Sjálfstæðisflokksins samþykki það. Gamlir flokksleiðtogar komu upp og performeruðu – það er umdeilt hvað það kom vel út fyrir flokkinn.

Fréttagildið var samt ótvírætt.

Svo verður reyndar að segjast eins og er að umfang landsfunda Sjálfstæðisflokksins er miklu meira en hjá öðrum flokkum. Sjálfstæðisflokkurinn er nefnilega fjöldahreyfing. Hann fyllir Laugardalshöllina á landsfundum meðan aðrir flokkar eiga í brösum með að fylla miklu minna húsnæði.