Magnús Geir Eyjólfsson leggur út af leiðaraskrifum í Mogga í grein hér á Eyjunni. Í leiðaranum stendur:

…„hluti núverandi þinghóps er þeirrar gerðar að flestir myndu kjósa sér annað kompaní dagpart sem þeir mættu missa og fengju gæsahúð ef þyrftu að umgangast hann drjúgan hluta vinnuvikunnar, hvað þá næstu 200 vikurnar tæpar“.

Þetta er furðuleg speki. Ætli fólk á Alþingi sé eitthvað lélegra eða verr innrætt en til dæmis þeir sem sátu á þingi þegar verðtryggingin var sett á, samþykkt var að ganga í EES án þjóðaratkvæðagreiðslu, þegar kvótakerfið var smíðað, þegar deCode ævintýrið gekk yfir, þegar bankarnir voru einkavæddir til klíkubræðra eða þegar blásin var upp ein stærsta efnahagsbóla í sögu mannkyns?

Ætli það?

Það sem hefur breyst er hins vegar að á þingi sitja ekki bara patríarkar sem eru fjarlægir fjöldanum – og telja sig jafnvel hafna yfir hann. Þegar ég var að alast upp var þingið fullt af svoleiðis körlum. Nú hefur starfið breyst, það hefur að vissu leyti afhelgast og það stafar ekki af gæðum þingmannanna. Við sjáum einfaldlega meira af þeim í fjölmiðlum, þeir eru undir stanslausri smásjá netmiðla – það þykir ekki næstum jafn fínt að sitja á Alþingi og áður. Stjórnmálaflokkar hafa líka dottið úr tísku – hollustan við þá er ekki jafn skilyrðislaus og eitt sinn var.

Leikreglurnar í pólitíkinni hafa líka breyst. Á tíma patríarkanna gátu alþingsmenn skammtað peninga í stórum stíl, til verkefna í heimabyggðum, þeir sátu í bankaráðum en bankastjórar voru valdir eftir flokkslínum. Þetta hefur minnkað mikið – þingmenn hafa ekki viðlíka ítök og fyrr. Það er engin ástæða til að sýna þeim undirgefni – þingmenn redda ekki lengur lánum eða uppáskriftum á víxla. Þannig hafa þingmenn að nokkru leyti verið teknir niður af stallinum – og það tengist því ekki að fólkið í þinginu sé lélegra eða vandi sig eitthvað minna en áður.