Ég skrifaði litla grein um helgina þar sem ég benti á að kaup Síldarvinnslunnar – sem er dótturfyrirtæki Samherja – á Bergi-Hugin beindi sjónum að þremur óvinsælum eiginleikum kvótakerfisins.

Að afli og skip geti horfið snögglega úr byggðarlögum, samþjöppun eignarhalds og veðsetningu aflaheimilda.

Og að Vestmannaeyingar stæðu nú frammi fyrir þeim sjálfir, eftir ódeiga varðstöðu við kerfið um langt árabil.

Við þetta má bæta einum þætti í viðbót, sem leiðir af eiginleika númer tvö:

Hví er fyrirtækið Bergur-Huginn ekki selt á frjálsum markaði, skip þess og kvóti? Hvers vegna er það sett í hendurnar á stærsta útgerðarrisanum á Íslandi, eða dótturfélagi hans – þótt Fiskistofa geti reyndar ekki séð að Samherji og Síldarvinnslan tengist.

Það minnir helst á þá gömlu góðu daga í Landsbankanum þegar starfað var samkvæmt þeirri reglu að engin tengsl væru milli Björgólfs eldri og Björgólfs yngri. Lagatæknin lætur ekki að sér hæða.

Bæjarstjórn Vestmannaeyja sættir sig ekki við þessa niðurstöðu og vill nú fá að ganga inn í kaupin, með góðu eða illu.