Eitt finnst mér vera dagljóst eftir reynslu af stjórnmálum síðustu ára:

Mann langar hvorki að tilheyra íslenska hægrinu né íslenska vinstrinu.

Lýður Árnason læknir skrifar ádrepu um þetta á vef DV undir yfirskriftinni Vinstrið getur sjálfu sér um kennt:

„Vinstrið og Hægrið rífast sem aldrei fyrr.  Hægrið plægir nú akur fjármálanna og rótar öllu á hvolf. Kannski löngu tímabært að hætta áralangri leikmyndapólitík og koma til dyranna eins og við erum en ekki eins og við viljum vera. Ísland er ekki lengur rík þjóð.  Við skuldum yfir 2000 milljarða og erum ekki nema 330 þúsund hræður.   Heilbrigðiskerfið riðar og brestir í menntakerfinu.  Þessir meginpóstar velferðarinnar þurfa fé og ef við værum rík þjóð þyrftum við ekki að horfa upp á allar þær niðurfellingar sem nú standa fyrir dyrum.  Þróunaraðstoð, bótakerfið, menningin, allt fær risaskelli og Vinstrið brjálað.   Einn skiki á akrinum er þó algerlega friðlýstur.  Skiki útgerðarinnar og launar hann gjörninginn eins og sést á SMS-sendingum þingmanna.  Þessi friðlýsing gerir Vinstrið líka brjálað en þá spyr ég: Hvers vegna í ósköpunum voruð þið ekki búin að plægja þennan illgresisskika í tætlur á síðasta kjörtímabili og búa til úr honum þá vin sem þið lofuðuð fyrir kosningar?  Þessi drómi Vinstrisins hefur nú fært Hægrinu gullbakkann aftur eins og skilið var við hann og eftirleikurinn undrar engan.  Hægrið hefur klárlega fram yfir Vinstrið að nýta tímann til verka og þykir sumum miður.“