Eyjan vitnar hér til hliðar í samtal sem við Sigurjón M. Egilsson áttum í morgun í ágætum þætti hans, Sprengisandi.

Þarna er tæpt á nokkrum hlutum sem bar á góma, við vorum svosem ekkert sérlega fræðilegir í þessu spjalli, fórum út um víðan völl.

En eins og segir þarna hlýtur maður að velta fyrir sér muninum sem er á málflutningi stjórnarflokkanna. Margir sjálfstæðismenn kjósa reyndar að þegja til að rugga ekki bátnum í stjórnarsamstarfinu, en aðrir eru farnir að tala opinskátt um að ekki komi til greina að nota stórar fjárhæðir til að lækka skuldir sumra heimila.

Þegar þetta loforð er annars vegar er einblínt á Framsóknarflokkinn. Það stendur upp á hann að skila því. Sjálfstæðisflokkurinn er eiginlega stikkfrí. Hann mun ekki tapa fylgi vegna tafa á efndum – eða hreinna vanefnda.

Reyndar er það svo að fylgi Sjálfstæðisflokksins þokast upp í skoðanakönnunum en fylgi Framsóknar leitar niður.

Þetta veikir Framsóknarflokkinn í stjórnarsamstarfinu og því fremur sem fylgið lækkar meira. Það er ljóst að Sjálfstæðisflokkurinn ætlar ekki að sætta sig við það lengi að vera flokkur með langt undir 30 prósenta fylgi, eins og hann hefur verið í undanförnum tvennum kosningum.

Því er líklegt að forysta flokksins gráti fylgistap Framsóknar þurrum tárum. Á síðustu mánuðunum fyrir kosningar hirti Framsókn mikið fylgi frá Sjálfstæðisflokknum.

Hitt er svo líka að Sjálfstæðisflokkurinn kann því illa að vera í ríkisstjórn án þess að eiga forsætisráðherrann. Dæmið frá 2004 til 2006 er til marks um það. Ef illa gengur með kosningaloforð Framsóknar og fylgisbilið milli flokkanna eykst, er ekki ólíklegt að sjálfstæðismenn fari að þrýsta á um að þeir fái forsætisráðuneytið.

Í þeirri pólitík sem á Íslandi er stunduð veltur þetta kannski mikið á sambandinu milli formanna flokksins. Við erum vön því að hafa tvíeykisstjórnir – Davíð/Halldór, Geir/Ingibjörg, Jóhanna/Steingrímur og nú Sigmundur/Bjarni.

En munurinn sem er á orðræðu forsætisráðherrans og fjármálaráðherrans bendir ekki til þess að þeir séu samstiga. Það er svolítið eins og Bjarni ætli að vera hinn ofurábyrgi og samansaumaði vörður ríkisfjármálanna meðan Sigmundur virkar eins og örlátur maður sem vill allt fyrir alla gera.